czas zniw_1 issuu pelna

– Co takiego?
– Nic, nic. Mówię sam do siebie. To najlepszy sposób, żeby
po czterdziestu latach zachować zdrowy rozsądek. – Na jego
ustach pojawił się delikatny uśmieszek. – Powiedz mi, co myślisz
o Naczelniku?
Odłożyłam kasetkę na stół.
– Wydaje mi się, że to oczywiste – powiedziałam.
– Wcale nie. Zdania są podzielone. – Dostawca przetarł kciukiem
soczewkę monokla. – Małżonek krwi jest przez wielu uważany
za najbardziej atrakcyjnego z Refaitów.
– Może ty tak uważasz. Moim zdaniem jest odrażający. – Przyglądał
mi się. – Zabieram swoje rzeczy.
Z powrotem usiadł na fotelu. Wzięłam puszkę Sterno, kilka
aspiryn i kwas fusydowy.
– Interesy z tobą to przyjemność – powiedział – panno…
– Mahoney. Paige Mahoney. – Odwróciłam się. – Jeśli wolisz
posługiwać się prawdziwymi imionami.
Skierowałam się ku wyjściu. Czułam na sobie jego wzrok.
Jego pytania brzmiały jak przesłuchanie. Byłam pewna, że nie
powiedziałam nic złego. Tylko to, co naprawdę myślę o Naczelniku.
Nie miałam pojęcia, dlaczego Dostawca zakładał, że uważałam
inaczej.
Wychodząc, rzuciłam poliglocie kwas fusydowy. Popatrzył na
mnie do góry i przechylił głowę.
– To na twoje oko – powiedziałam.
Mrugnął. Nie zatrzymałam się.
Kiedy dotarłam na miejsce, zapukałam o zewnętrzną ścianę
rudery.
– Liss? – Cisza. Zapukałam ponownie. – Liss, to ja, Paige.
Uchyliła zasłonę, trzymając niewielki lampion.
– Zostaw mnie w spokoju – powiedziała zgorzkniałym głosem.
– Proszę. Nie rozmawiam z różowymi ani czerwonymi. Przykro
mi, ale nie. Znajdź sobie kogoś wśród swoich, dobrze?
143