czas zniw_1 issuu pelna

Usiadł obok mnie na tapczanie. Przez kilka minut panowała
cisza. Człowiek i Refaita, tak różni jak noc i dzień – uwięzieni pod
własną szklaną pokrywą, jak ten zwiędły kwiat. Podniósł tabakierę
i wyjął małą fiolkę amarantu.
− Czujesz się samotna. – Wlał jej zawartość do kielicha. – Czuję
ją. Twoją samotność.
− Jestem samotna.
− Tęsknisz za Nickiem.
− Jest moim najlepszym przyjacielem. To oczywiste, że za nim
tęsknię.
− Był kimś więcej. Twoje wspomnienia o nim są wyjątkowo
szczegółowe, pełne koloru, pełne życia. Uwielbiałaś go.
− Byłam młoda. – Spuściłam z tonu. Wydawał się zdeterminowany,
by uderzać w mój najdelikatniejszy punkt.
− Wciąż jesteś młoda. – Nie odpuszczał. – Nie widziałem
wszystkich twoich wspomnień. Czegoś mi brakuje.
− Nie ma sensu się nad tym rozwodzić.
− Nie masz racji.
− Każdy ma złe wspomnienia. Dlaczego interesują cię moje?
− Wspomnienie to moja linia życia. Moja ścieżka w zaświaty,
podobnie jak u ciebie senny krajobraz. – Dotknął mego czoła. –
Chciałaś mnie poznać przez mój senny krajobraz. W zamian ja
chcę poznać twoje wspomnienia.
Jego dotyk mnie zmroził. Odsunęłam się. Patrzył na mnie
przez dłuższą chwilę, badając moją reakcję, po czym wstał i pociągnął
za sznur dzwonka.
− Co robisz? – zapytałam.
− Musisz jeść.
Podszedł do gramofonu i wyjrzał na ulicę.
Michael był niczym winda transportująca dania z kuchni. Wysłuchał
poleceń Naczelnika. Po dziesięciu minutach wrócił z tacą,
którą położył mi na kolanach. Było na niej wystarczająco jedzenia,
388