czas zniw_1 issuu pelna

Situla uderzyła pierwsza. W okamgnieniu znalazła się na Antoinette
i zaczęła ją dusić. Naczelnik ruszył w kierunku Zekego,
a Carl posłał pobliskiego ducha w kierunku Elizy. To musiał być
Nelson, najpotężniejszy duch na placu: przycisnął Elizę do jednego
z lwów, zgniatając jej klatkę piersiową i wykrzykując stłamszonym
głosem: „Nie mam władzy nad wiatrem ani pogodą, tym bardziej
nad sobą w chwili śmierci!”. Amelia ruszyła następna, natrafiając
na rozwścieczonego Nicka, który chciał odwetu za cierpienie Elizy.
David zaatakował Jaxa; albo przynajmniej usiłował zaatakować –
Dani uderzyła go pięścią, po czym z ust chlusnął mu strumień
krwi. W ciągu niecałych dziesięciu sekund byłam jedyną, która nie
podjęła jeszcze z nikim walki.
Mnie to odpowiadało. Ale nie Jaxonowi.
Zauważył mnie natychmiast, kolejnego zamaskowanego wroga.
Utworzył szpulę z sześciu duchów i cisnął nią w moim kierunku.
Musiałam coś zrobić, i to szybko, duchy Trafalgar Square mogły
stanowić poważne zagrożenie. Posłałam w jego stronę strzałkę
z fluxem, lecz chybiłam, przeleciała mu tuż nad głową. Jax robił
uniki, wysyłając szpulę, która rozpraszała się na wszystkie strony.
„Poddaj się – pomyślałam. – Nie zmuszaj mnie do ataku”.
Ale Jaxon nigdy się nie poddawał. Był wściekły. Popsuliśmy mu
szyki. Rzucił się na mnie ze swoją laską. Próbowałam kopnąć go
w brzuch, aby go odepchnąć, ale zrobiłam to zbyt słabo. Złapał
mnie za kostkę i jednym pociągnięciem powalił mnie na ziemię.
Ból. „Ruszaj się. Ruszaj!”
Nie byłam w stanie. Jax kopnął mnie w bok butem ze stalową
nasadką, kolanem przygniótł moją klatkę piersiową. Zamazanym
wzrokiem dostrzegłam, jak wykonuje zamach i wtedy coś twardego
uderzyło mnie w odsłoniętą część twarzy. Kastet. Jeszcze raz,
tym razem w żebra. Coś trzasnęło i zabolało. Znowu. Zamachnęłam
się ręką, aby zablokować czwarty cios. Jego oczy błyszczały,
pałały żądzą krwi. Jax zamierzał mnie zabić.
340