czas zniw_1 issuu pelna

– Paige – powiedział bardzo cicho – posłuchaj mnie. To bardzo
ważne. Powiedziałem twojemu ojcu, że zaatakował cię pies.
– Ale to była jakaś pani.
– Tak, ale ta pani była niewidzialna, sötnos * .Niektórzy dorośli nie
wiedzą o niewidzialnych rzeczach.
– Ale ty wiesz – powiedziałam, przekonana o jego mądrości.
– To prawda. Ale nie chcę, żeby inni dorośli się ze mnie śmiali,
więc im nie mówię. – Dotknął mojego policzka. – Nigdy nikomu
o tym nie mów, Paige. To będzie nasz sekret. Obiecujesz?
Skinęłam głową. Obiecałabym mu wszystko. Ocalił mi życie.
Obserwowałam go przez okno, kiedy ojciec odwoził mnie do cytadeli.
Podniósł rękę i mi pomachał. Patrzyłam na niego, dopóki nie
zniknął za zakrętem.
Wciąż miałam blizny po tym ataku – utworzyły zgrubienie po
wewnętrznej stronie mojej lewej dłoni. Duch zostawił też inne
rany, aż po łokieć – ale blizny pozostały tylko na dłoni.
Wywiązałam się z obietnicy. Przez siedem lat nikomu nic nie
powiedziałam. Trzymałam swój sekret blisko serca, jak rozkwitający
nocą kwiat, myśląc o nim tylko wtedy, kiedy byłam sama. Nick
znał prawdę. Wiedział o wszystkim. Cały ten czas zastanawiałam
się, gdzie się podziewa i czy kiedykolwiek myśli o tej małej irlandzkiej
dziewczynce, którą wyniósł z pola maków. I po długich siedmiu
latach otrzymałam nagrodę: znowu mnie znalazł. Gdyby tylko
mógł znaleźć mnie teraz.
Na niższym piętrze nie było nic słychać. Mijały godziny, nasłuchiwałam
kroków lub odbijającej się echem melodii gramofonu.
Jedyne, co słyszałam, to niczym nieprzerwana cisza.
Przez resztę dnia spałam. Miałam jeszcze gorączkę, pozostałość
po ostatnim podaniu fluxu. Często się budziłam, a przed
oczami migały mi przebłyski minionych wydarzeń. Czy kiedykolwiek
nosiłam inne ubrania niż ta tunika, niż te buty? Czy znałam
* (Szwedzki) Skarbie, kochanie, najdroższa.
159