czas zniw_1 issuu pelna

11
O płaczu
Źle spałam. Głowa mi pękała, ból pulsował w lewej
skroni. Leżałam na łóżku i obserwowałam dogasającą
świecę.
Naczelnik nie odesłał mnie od razu do pokoju. Zaproponował
trochę jedzenia i wodę, którą przyjęłam, bo byłam odwodniona.
Wtedy usiadł przy kominku, gapiąc się na płomienie. Po jakichś
dziesięciu minutach zapytałam, czy mogę udać się na odpoczynek
do swojego pokoju, a on odburknął coś, co miało oznaczać zgodę.
Na górze panował chłód. Okna były jak z papieru, na dodatek
nieszczelne. Owinięta cienką pościelą trzęsłam się z zimna. Po
chwili zdrzemnęłam się. Słowa Naczelnika, że w moich oczach
kryje się śmierć i lód, drżały mi w uszach. Obrazy XX-12 przemykały
mi przed oczami co kilka minut, odciskając piętno na moim
sennym krajobrazie. Widziałam już wcześniej prorocze wizje; kiedyś
Nick pokazał mi migawki mnie samej, jak spadam z dachu
178