czas zniw_1 issuu pelna

drzwi wyjściowych z budynku. Musiałam wydostać się na ulicę,
a potem zniknąć w ciemnej uliczce.
Czerwone światła. Samochód NDK stał na wprost drzwi, zagradzając
mi drogę ucieczki. Zawróciłam i trzasnęłam drzwiami,
zamek bezpieczeństwa aktywował się automatycznie. Roztrzęsionymi
dłońmi wyciągnęłam z szafki toporek, rozbiłam okno na
parterze i wydostałam się na mały dziedziniec, raniąc ręce o szybę.
Znów znalazłam się cała w deszczu, więc zaczęłam szybko wdrapywać
się po rynnach i parapetach, aż dotarłam na dach.
Serce mi zamarło, kiedy ich zobaczyłam. Na zewnątrz budynku
roiło się od mężczyzn w czerwonych koszulach i czarnych kurtkach.
Oślepili mnie, kierując w moją stronę kilka ostrych strumieni
światła. Mój oddech przyspieszył. Nigdy wcześniej nie widziałam
takich mundurów – czy oni w ogóle byli z Sajonu?
– Zatrzymaj się.
Stojący na ich czele mężczyzna zaczął iść w moją stronę. Na
dłoniach miał rękawiczki, a w jednej ręce broń. Cofnęłam się, wyczuwając
wyraźną aurę. Przywódca tych żołnierzy był wyjątkowo
potężnym medium. W świetle latarek dało się dostrzec jego wychudłą
twarz, ostre kontury oczu i cienkie, szerokie usta.
– Nie uciekaj, Paige – krzyknął w moim kierunku. – Pokaż się
nam.
Szybko zbadałam okolicę. Następny budynek to opuszczony
biurowiec, odległość była dość spora, jakieś dwadzieścia stóp * , poniżej
ruchliwa ulica. Nigdy nie skakałam tak daleko – ale chcąc
uniknąć ataku medium i porzucenia mojego ciała, nie miałam
wyjścia.
– Ani mi się śni – powiedziałam i znów zaczęłam biec.
Żołnierze podnieśli alarm. Zeskoczyłam na niższy ciąg dachu,
a medium ruszyło w moim kierunku. Słyszałam uderzenia jego
ciężkich butów o dach, tuż za mną. Był szkolony do takich pościgów
– nie mogłam się zatrzymać, nawet na sekundę. Byłam
* Sześć metrów (1 stopa angielska = 30,48 cm).
45