czas zniw_1 issuu pelna

Kości. Ludzkie kości. Szkielet w postrzępionej białej tunice.
Nogi urwane od kolan w dół. Cofnęłam się, potykając się o własne
stopy. Coś chrupnęło pod nimi. Czaszka.
Obok szkieletu leżała torba, ręka wciąż była zaciśnięta na pasku.
Złamałam suchą kość, by ją uwolnić. Po resztkach mięsa pełzały
muchy: ogromne czarne muchy, opuchnięte martwą tkanką. Odleciały,
kiedy wyrwałam torbę nieżyjącemu właścicielowi. Latarką
oświeciłam jej zawartość: kawałek spleśniałego chleba, pustą
butelkę.
Moja skóra zrobiła się zimna i wilgotna. Poświeciłam na prawo.
Obok widniała dziura, do połowy wypełniona deszczówką. Po ziemi
walały się fragmenty kości i min.
Tu naprawdę było pole minowe.
Przywarłam do pnia dębu. Nie byłam w stanie przejść przez
pole minowe w ciemności. Wychyliłam sie zza drzewa, omijając
szkielet. Wszystko dobrze, Paige. Nogi mi się trzęsły, odwróciłam
się na północ i podążyłam z powrotem tą samą ścieżką. Nie odeszłam
daleko od polany. Dam radę. Po kilku krokach potknęłam
się o korzeń i upadłam. Zesztywniałam, serce mi zadrgało, ale nie
nastąpił żaden wybuch.
Opierając się na łokciach, sięgnęłam do kurtki, wyjęłam zapalniczkę
i odbezpieczyłam ją kciukiem. Pojawił się wyraźny płomień.
Ścieżka w zaświaty. Nie jestem augurem – ogień nie jest moim
sprzymierzeńcem – ale mogłam go użyć, aby przeprowadzić mały
seans.
− Potrzebuję przewodnika – wyszeptałam. – Jeśli ktoś tam jest,
niech podejdzie do płomienia.
Przez dłuższą chwilę trwała cisza. Płomień migotał i palił się
nierówno. Nagle mój szósty zmysł został pobudzony i młody duch
wyłonił się spośród drzew. Wstałam.
− Muszę wrócić do swojego obozu. – Wyciągnęłam zapalniczkę
w jego kierunku. – Poprowadzisz mnie?
270