czas zniw_1 issuu pelna

zanurzyłam najpierw jedną, potem drugą nogę, próbując wziąć
prysznic. Nigdzie nie znalazłam ręczników, więc osuszyłam się
prześcieradłami, trzymając jedno z nich zawinięte na sobie. Główne
drzwi były zamknięte na klucz.
Ścierpła mi skóra. Nie miałam zielonego pojęcia, gdzie dokładnie
się znajduję i dlaczego tu jestem, ani co zamierzają ze mną zrobić.
Nikt nie wiedział, jaki los czekał zatrzymanych; żaden z nich
nigdy nie powrócił.
Usiadłam na łóżku i wzięłam kilka głębokich wdechów. Byłam
osłabiona fantasmagorią i nie potrzebowałam lustra, żeby wiedzieć,
że wyglądam jak trup.
Cała się trzęsłam, nie tylko z powodu zimna. Byłam naga i sama
w ciemnym pokoju z kratami i bez szans na ucieczkę. Musieli przetransportować
mnie do Wieży. Zabrali mi plecak, a co ważniejsze,
broszurę. Skuliłam się w rogu łóżka, usiłując oszczędzać ciepło,
serce waliło mi jak szalone. W gardle poczułam uwierający supeł.
Co z moim ojcem? Czy coś mu zrobili? Był cenny, tak – był dla
nich wartościowy – ale czy darowaliby mu to, że udzielał schronienia
jasnowidzowi? To przecież zdrada. Pocieszałam się tylko myślą,
że Sajon go potrzebował, tak, musieli go oszczędzić.
Na chwilę straciłam poczucie czasu. Chyba się zdrzemnęłam.
Nagle drzwi się otworzyły i natychmiast się ocknęłam.
– Wstawaj – powiedział kobiecy głos.
Postać, która weszła do celi, trzymała zapaloną lampę naftową.
Miała błyszczącą, ciemnoorzechową skórę, posturę budzącą respekt
i była ode mnie znacznie wyższa. Jej kręcone, długie, czarne
włosy opadały jej luźno na ramiona, miała na sobie dopasowaną,
czarną suknię, której rękawy niemalże zakrywały dłonie w rękawiczkach.
Trudno było określić jej wiek – równie dobrze mogła
mieć dwadzieścia pięć, co czterdzieści lat. Przyglądałam się jej, kurczowo
trzymając prześcieradło.
51