czas zniw_1 issuu pelna

przeprowadziliśmy, pozbyłam się go z obawy przed prześladowaniem.
Nawet jako ośmiolatka byłam wyczulona na dziwne spojrzenia
ludzi, kiedy wymówiłam coś w sposób odbiegający od ich
upodobań. Godzinami stałam przed lustrem, naśladując prezenterów
wiadomości, dopóki nie rozwinęłam silnego akcentu prywatnej
szkoły angielskiej. Mimo to nie cieszyłam się popularnością –
latami nazywano mnie „Molly Mahoney” – ale w końcu niewielka
grupa dziewcząt mnie zaakceptowała, prawdopodobnie dlatego, że
ojciec sponsorował szkolne kółko taneczne.
Może byłam to winna pamięci Finna. Wyjrzałam przez okno
i zaczęłam śpiewać.
Ten poranek płonął, moja kochana,
Gdy obudził nas październikowy świt,
Ogień łąkę trawił, jasną i słodką,
O, duchu doliny, przyjdź!
Stoję w popiołach, tam gdzie ty się błąkasz,
Gdzie Irlandia czeka wciąż na powrót twój.
Widziałem, skarbie, ten płomień na niebie
Gdy jesienny, gorzki ranek ku nam szedł.
Dym posiadł zachłannie łąkę miodową.
Południco, słuchaj mnie!
Czekam na ciebie przy zranionym drzewie,
Nad morzem serce Irlandii broczy krwią.
Było więcej zwrotek, ale nagle przerwałam. Przypomniałam sobie,
jak babcia śpiewała tę pieśń dla Finna podczas nabożeństwa żałobnego,
które potajemnie odbyło się w Vale. Przyszło nas tylko
sześcioro. Nie było ciał, które moglibyśmy pochować. To właśnie
wtedy ojciec poinformował nas, że został powołany. Wkrótce zostawił
dziadków pod okupacją wojsk Sajonu z południa. Zeke miał
poważną minę.
318