czas zniw_1 issuu pelna

nawiązałaby z nimi kontakt. Przetrząsnęłabym cały Dom, żeby je
dla niej znaleźć.
Na ulicy nie było widać strażników, ale wiedziałam że stoją
na czatach. Aby zapewnić sobie bezpieczeństwo, wspięłam się
na jeden z budynków i poruszałam się po gzymsach i szczytach
pilastrów. Ostrożnie stawiałam każdy krok, ale przemieszczałam
się powoli: moja prawa ręka wciąż była sztywna jak u manekina,
a reszta ciała rwała niemiłosiernie.
Widziałam Dom z odległości półtora kilometra, z mgły wyłaniały
się jego dwie iglice. Kiedy znalazłam się już wystarczająco
blisko, zeskoczyłam w uliczkę; odległość do następnej ściany była
zbyt wielka do przeskoczenia. Za tym murem znajdowała się rezydencja,
do której mieli wstęp tylko Refaici.
Długo patrzyłam na ten mur. Naczelnik był zbyt mocno w to
zamieszany, żeby teraz mnie zdradzić. Z nieznanych mi powodów
pomagał mi – i ze względu na Liss musiałam tę pomoc przyjąć.
Poza tym gdybym wpadła w tarapaty, zawsze mogłam wysłać mu
wiadomość za pomocą złotego sznura. Jeśli oczywiście rozgryzę,
jak się to robi. Jeśli będę w stanie to znieść. Wspięłam się po murze,
przerzuciłam nogę i wylądowałam pośród przerośniętych traw.
Podobnie jak wiele innych rezydencji, także ta została wybudowana
wokół kilku czworokątnych dziedzińców. Kiedy przeszłam
pierwszy z nich, sporządziłam w głowie listę rzeczy, których potrzebowałam,
aby przejść przez Ziemię Niczyją. Broń była najważniejsza,
biorąc pod uwagę, co czaiło się między drzewami, ale
środki medyczne też by się przydały. Gdybym wpadła na minę, potrzebowałabym
opaski uciskowej. I środka odkażającego. To była
okropna myśl, ale musiałam ją wziąć pod uwagę. Adrenalina była
cenna: mogłabym jej użyć nie tylko aby zyskać energię czy uśmierzyć
ból, ale także do podtrzymania funkcji życiowych, gdybym
musiała opuścić ciało. Przydałoby się też więcej pyłku Anemone
coronaria i wszystkie inne substancje, jakie tylko będę w stanie znaleźć:
flux, aster, sól – może nawet ektoplazma.
369