czas zniw_1 issuu pelna

Milcząc. Byłam zdziwiona, że wciąż żyje, po tym, co wydarzyło się
w Domu.
Naczelnik traktował mnie inaczej. W miarę jak zbliżał się
pierwszy września, robił się coraz bardziej powściągliwy. Przypuszczałam,
że to był strach. Obawa, że ta rebelia się nie powiedzie, tak
jak poprzednia. Czasem to było coś więcej niż strach. Dotarło do
mnie, że jest zły. Zły, że mnie straci. Przegra walkę z Nashirą.
Odegnałam od siebie tę myśl. Naczelnik chciał po prostu chronić
mój dar, tak jak wszyscy inni.
Nie było sensu tego przedłużać. Musiałam stawić czoła
Guildhall. Wstałam i jeszcze raz nastawiłam gramofon. Fakt, że
muzyka wciąż gra, dodawał mi otuchy – cokolwiek wydarzy się na
zewnątrz, piosenka jeszcze przez chwilę wypełni pustą już komnatę.
Zamknęłam za sobą drzwi wieży.
Dziewczyna pracująca jako nocny stróż właśnie zaczęła zmianę.
Jej włosy upięte były w błyszczący kok, a na ustach miała różowy
błyszczyk.
− Witaj, XX-40 – powiedziała. – Za dziesięć minut masz się
zjawić w Guildhall.
− Dobrze, dziękuję. Wiem o tym. – Jakby Nadzorca nie powtarzał
mi tego setki razy.
− Zostałam poproszona, by przypomnieć ci instrukcje odnośnie
do dzisiejszego wieczoru. Nie wolno ci rozmawiać z ambasadorami
ani sponsorami z Sajonu, chyba że w towarzystwie opiekuna
Refaity. Widowisko zaczyna się o jedenastej. Po sztuce masz
stawić się na scenie.
− Na scenie?
− Uhm… – Sprawdziła jeszcze raz w księdze. – To wszystko.
Sorry, następna wiadomość jest już dla kogoś innego.
Chciałam popatrzeć, ale zakryła ją.
− Naprawdę?
− Dobry wieczór.
434