czas zniw_1 issuu pelna

No to wpadłam. Jak mnie nie zabije, to zaciągnie mnie prosto
do rezydencji Suzerena. Zauważyłam słoik z białym astrem. Mogłabym
wymazać jego pamięć.
Za późno. Jednym ruchem ręki zwalił całą zawartość półki na
ziemię, roztrzaskały się wszystkie butelki i fiolki. Przeturlałam się
po podłodze, aby nie oberwać, ale rozcięłam policzek na szklanym
odłamku. Krzyknęłam. Żebra paliły jak diabli.
Nie mogłam się podnieść. Moje obrażenia mnie spowalniały.
Nie było tu żadnych duchów , niczego, czym mogłabym go odstraszyć.
Kraz podniósł mnie za kamizelkę i walnął mną o ścianę. Prawie
straciłam przytomność. Żebra paliły nieludzkim bólem. Złapał
mnie za włosy, odciągnął głowę do tyłu i zaczął wdychać – głęboko,
jakby chciał wchłonąć nie tylko powietrze. Uświadomiłam
sobie, co się dzieje, kiedy krew zalała mi oczy. Zaczęłam go kopać,
drapać i szarpać, z trudem łapiąc zaświaty. Już mi się wymykały.
Kraz był głodny jak wilk. Zamierzał wciągnąć cały mój blask.
W odróżnieniu od prawej, lewą rękę miałam wolną. Pod wpływem
adrenaliny zrobiłam to, czego zawsze uczył mnie ojciec: palcem
dźgnęłam Kraza prosto w oko. Kiedy puścił moje włosy, wyjęłam
z kieszeni fiolkę. Czerwony kwiat.
Kraz zacisnął rękę na moim gardle, szczerząc zęby. Gdybym
spróbowała zaatakować jego umysł, moje ciało zostałoby bezpowrotnie
uszkodzone. Nie miałam wyboru. Roztrzaskałam mu fiolkę
na twarzy.
Smród był ohydny, zgniły i słodki. Kraz ryknął nieludzko. Jego
podrażnione pyłkiem oczy pociemniały i zaczęły z nich spadać
mętne krople, a jego twarz nagle zrobiła się potwornie brzydka,
szara i centkowana.
− Nie – powiedział. – Nie, ty, nie…
Wtedy zaczął mówić coś w gloss. Mój wzrok się zamazał. Co to
było? Reakcja alergiczna? Żółć podeszła mi do gardła. Po omacku
znalazłam plecak, wyjęłam pistolet i uniosłam go do jego głowy.
Kraz upadł na kolana.
379