czas zniw_1 issuu pelna

– Nie.
Ścisnęło mnie w gardle. Nienawidziłam go, ale miałam powody,
żeby się go bać. Przypomniałam sobie jego bezlitosną twarz
w ciemnej kaplicy, kiedy stał nade mną i karmił się moją aurą. Aura
była jasnowidzowi niezbędna do przetrwania, jak krew albo woda.
Bez niej popadłabym w duchowy szok i umarłabym lub zwariowała,
błąkając się bez kontaktu z zaświatami.
Podszedł do ściany i odsłonił zasłony, wskazując na znajdujące
się za nimi niewielkie uchylone drzwi.
– Ślepcy uprzątnęli dla ciebie górne piętro. Dopóki nie powiem
inaczej, masz tam przebywać cały czas. – Zamilkł na chwilę. – Powinnaś
także wiedzieć, że nie wolno nam się dotykać, z wyjątkiem
szkolenia. Nawet w rękawiczkach.
– Więc gdybyś ponownie wrócił tu zraniony – powiedziałam –
mam pozwolić ci umrzeć?
– Tak.
Kłamca. Bez zastanowienia odparłam:
– To rozkaz, który z przyjemnością wypełnię.
Naczelnik tylko na mnie spojrzał. Zaczęło mnie złościć to, jak
lekceważył mój brak szacunku. Jego cierpliwość musiała się gdzieś
kończyć. Jedyne, co zrobił, to sięgnął do szuflady i wyjął moje
pigułki.
– Weź je.
Wiedziałam, że nie ma sensu się kłócić. Zrobiłam, co kazał.
– Wypij to. – Wręczył mi szklankę. – Idź do swojej kwatery. Musisz
być na jutro wypoczęta.
Prawą rękę zacisnęłam w pięść. Miałam dosyć jego rozkazów.
Powinnam pozwolić mu się wykrwawić. Po jasną cholerę bandażowałam
mu ranę? Co ze mnie za przestępca opatrujący wrogów? Jax
nieźle by się uśmiał, gdyby mnie zobaczył. „Pszczółko – powiedziałby
– jesteś mięczakiem”. Może i byłam. Ale do czasu.
154