czas zniw_1 issuu pelna

Chciałam zapytać o ich rodziny, ale coś mi mówiło, żeby teraz
tego nie robić.
− Jaxon jest bardzo zadowolony, że z nami zostajecie. – Nick się
uśmiechnął. – Mam nadzieję, że się wam tu spodoba.
− Przyzwyczaicie się – powiedziałam. – Kiedy tu przyjechałam,
nie znosiłam tego miejsca. Kiedy Jaxon mnie zatrudnił, było już
lepiej. Syndykat się wami zaopiekuje.
Zeke podniósł głowę.
− Nie jesteś Angielką?
− Irlandką.
− Słyszałem, że niewielu Irlandczykom udało się uciec po Rozruchach
Molly.
− Mnie się udało.
− To była ogromna tragedia. Irlandzka muzyka jest piękna – dodał.
– Znasz może piosenkę rebeliantów?
− Tę o Molly?
− Nie, tę drugą. Tę, którą śpiewali na końcu rebelii, kiedy opłakiwali
zabitych.
− Masz na myśli An Ember Morning.
− Tak, dokładnie. – Zamilkł na chwilę, po czym poprosił: − Zaśpiewasz
kawałek?
Zaśmialiśmy się równocześnie, Nick i ja. Zeke zaczerwienił się
aż po koniuszki uszu.
− Przepraszam, to było głupie – stwierdził. – Po prostu chciałbym
usłyszeć ją dobrze zaśpiewaną. Jeśli to nie kłopot… Kiedyś
lubiłem słuchać Nadine, ale cóż, ona już nie gra.
Spojrzeliśmy na siebie z Nickiem. Zaklinacz dusz, który nie gra.
Jaxon nie będzie zadowolony.
− Paige – powiedział delikatnie. Uświadomiłam sobie, że Zeke
wciąż na mnie patrzy, czekając na odpowiedź.
Nie wiedziałam, czy potrafię. Irlandzka muzyka była w Sajonie
zakazana, a w szczególności muzyka irlandzkich rebeliantów.
Będąc dzieckiem, miałam silny irlandzki akcent, ale kiedy się
317