czas zniw_1 issuu pelna

zadko utrzymywałam kontakt. Gdybym powiedziała, że jestem
ścigana przez tajną policję, ponieważ zabiłam kogoś swoim duchem,
pomyślałyby, że zwariowałam. I z pewnością by na mnie
doniosły.
Owinięta w stary szlafrok, boso, po cichu weszłam do kuchni
i postawiłam garnek z mlekiem na kuchence. Zawsze tak robiłam,
kiedy byłam w domu; nie powinnam niczego zmieniać. Ojciec zabrał
mi mój ulubiony kubek, duży, z napisem CHWYTAJ ŻYCIE
ZA POMOCĄ KAWY. Nigdy nie przepadałam za smakowym tlenem
ani Floxy®, sajońskim odpowiednikiem alkoholu, a kawa była
legalna, choć wciąż prowadzili badania, czy kofeina wyzwala jasnowidzenie.
Ale hasło CHWYTAJ ŻYCIE ZA POMOCĄ SMAKO-
WEGO TLENU nie dawałoby takiej samej energii.
Przez to użycie ducha coś stało mi się w głowę, z trudem mogłam
patrzeć. Kiedy nalałam mleko, wyjrzałam przez okno. Ojciec
miał nienaganny gust w kwestii urządzania wnętrz, ponadto posiadał
wystarczająco dużo pieniędzy, by mieszkać w bezpiecznym
miejscu, w ekskluzywnej posiadłości Barbican. Apartament był
jasny i przestronny, na korytarzach unosiła się woń suchych kwiatów
i pościeli. W każdym pokoju wstawiono ogromne kwadratowe
okna – największe w salonie, ogromny świetlik na zachodniej ścianie,
tuż obok rozbudowanych drzwi balkonowych. Będąc dzieckiem,
często oglądałam zachód słońca z tego okna. Na zewnątrz
cytadela wirowała swoim życiem. Nad naszym mieszkaniem znajdowały
się trzy brutalistyczne kolumny Barbican. Mieszkali tu pracownicy
umysłowi Sajonu. Na szczycie Wieży Lauderdale wisiał
wielki ekran transmisyjny I-5 – to tam w niedzielne wieczory wyświetlali
publiczne wieszanie ludzi. Obecnie widniał tam nieruchomy
emblemat systemu Sajon – czerwony symbol przypominający
kotwicę – i tylko jedno słowo: SAJON, czarne na śnieżnobiałym
tle. I jeszcze to okropne hasło: NIE MA BEZPIECZNIEJSZE-
GO MIEJSCA.
37