czas zniw_1 issuu pelna

Wagony były białe, z emblematami Sajonu na drzwiach. Drzwi się
otworzyły i w środku włączyły się światła.
− Witamy na pokładzie. – Głos Scarlett Burnish. – Ten pociąg
odjedzie za trzy minuty. Cel podróży: cytadela Sajon Londyn.
Ocaleni ze stłumionym okrzykiem ulgi weszli do wagonów,
zostawiając swoją prowizoryczną broń na peronie. Naczelnik stał
nieruchomo.
− Zorientują się. – Mój głos zdradzał moje zmęczenie. – Zorientują
się, że w pociągu są niewłaściwi ludzie. Będą na nas czekali.
− A ty stawisz im czoła. Tak jak wielu innym rzeczom.
Postawił mnie na ziemi, ale nie wypuścił z rąk. Objął mnie
w pasie. Popatrzyłam na niego.
− Dziękuję ci – powiedziałam.
− Nie musisz mi dziękować za swoją wolność. Masz do niej
prawo.
− Ty również.
− To ty dałaś mi wolność, Paige. Zajęło mi dwadzieścia lat, żeby
odzyskać siły i spróbować o nią zawalczyć. Tobie i tylko tobie to
zawdzięczam.
Moja odpowiedź uwięzła mi w gardle. Jeszcze kilkoro innych
ludzi weszło do pociągu, wśród nich Nell i Charles.
− Powinniśmy wsiadać – powiedziałam.
Naczelnik milczał. Nie byłam pewna, co się wydarzyło w ciągu
tych ostatnich sześciu miesięcy – czy cokolwiek z tego to prawda –
ale moje serce było pewne, a skóra ciepła i niczego się nie bałam.
Już nie. Nie jego.
Gdzieś w oddali rozległ się dźwięk, niczym grzmot. Kolejna
mina. Kolejna bezsensowna śmierć. Zeke, Nadine i Jax wpadli do
tunelu, niosąc na wpół przytomną Nadine.
− Paige, jedziesz? – spytał Zeke.
− Wsiadajcie, zaraz do was dołączę.
Wskoczyli do jednego z ostatnich wagonów. Jaxon popatrzył na
mnie przez drzwi.
494