czas zniw_1 issuu pelna

abym mogła odzyskać siły: filiżanka herbaty z mlekiem, dzbaneczek
cukru, zupa pomidorowa i ciepły chleb.
− Dziękuję – powiedziałam.
Obdarzył mnie szybkim uśmiechem i wykonał serię skomplikowanych
znaków w kierunku Naczelnika, który skinął. Michael
ukłonił się i wyszedł. Naczelnik popatrzył na mnie, czekając, czy
będę jadła bez przymusu. Wzięłam łyk herbaty. Przypomniałam
sobie, jak babcia dawała mi herbatę, zawsze kiedy byłam chora –
była wiernym orędownikiem tego napoju. Wzięłam kilka kęsów
chleba. Czy mnie teraz czytał, czy czytał moje wspomnienia? Potrafił
wyczuć, które wspomnienie mnie uspokajało? Usiłowałam
się na nim skoncentrować, użyć złotego sznura, ale nic nie czułam.
Kiedy skończyłam, wziął ode mnie tacę i odłożył ją na stoliku
do kawy, po czym podszedł i usiadł obok mnie. Odchrząknęłam.
− Co powiedział Michael?
− Nashira wezwała do swojej rezydencji pozostałych członków
rodziny. Dobry z niego szpieg – dodał lekko rozbawionym tonem.
– Dostarcza mi sporo informacji. Jego domniemana ślepota
nie wzbudza u niej żadnych podejrzeń.
A więc Michael chętnie węszy. Będę o tym pamiętać.
− Opowiada im właśnie o Krazie.
Ujęłam skronie w dłoń.
– Nie chciałam go zabić. Ja tylko…
− On by cię zabił. Kraz żywił ogromną nienawiść do ludzi. Planował,
z chwilą naszego ujawnienia, zwabić ludzkie dzieci do kolonii
kontrolnych. Miał zamiłowanie do ich małych, ślicznych kości.
Wiesz, był graczem.
Zemdliło mnie. Gracze używali różnego rodzaju przedmiotów,
które duchy ustawiały w obrazy albo popychały w konkretnym kierunku:
igieł, kości do gry, kluczy. Tak zwani kościeje ze względu
na szacunek do zmarłych preferowali bardzo stare szkielety. Jeżeli
Kraz wykorzystywał kości dzieci, bardzo dobrze się stało, że go
zabiłam.
389