czas zniw_1 issuu pelna

21
Spalony statek
Nigdy nie zapomnę twarzy Naczelnika, kiedy zobaczył
mnie w czerwonej tunice. Wtedy po raz pierwszy
w jego oczach ujrzałam strach.
Trwało to tylko ułamek sekundy. Ale widziałam to: ślad niepewności,
delikatniejszy niż płomień świecy. Obserwował mnie,
jak idę do swojego pokoju.
− Paige.
Zatrzymałam się.
− Jak twoja uczta inauguracyjna?
− Pouczająca. – Dotknęłam czerwonej kotwicy na kamizelce. –
Miałeś rację. Pytała o ciebie.
Nastała krótka, pełna napięcia cisza. Każdy mięsień jego twarzy
zesztywniał.
− A ty jej odpowiadałaś. – Jego głos był zimny, zimniejszy niż
kiedykolwiek wcześniej. − Co powiedziałaś? Muszę to wiedzieć.
325