czas zniw_1 issuu pelna

Wzruszył ramionami. Przesunął w moim kierunku stertę
naleśników.
− Nie jestem głodna – powiedziałam. – Nie chcę jego śniadania.
– Michael westchnął, włożył mi do ręki widelec i dźgnął nim
naleśniki.
− Okej, ale jak zwymiotuję, to będzie twoja wina.
Skrzywił się. Posypałam naleśniki brązowym cukrem, tylko po
to, żeby dał mi już spokój.
Przyglądał mi się, kiedy krzątał się po pokoju, sprzątając pościel
i zsuwając zasłony. Naleśniki obudziły we mnie potworny głód.
Skończyło się na tym, ze zjadłam całą stertę, razem z dwoma rogalikami
z dżemem truskawkowym, miseczką płatków kukurydzianych,
czterema gorącymi grzankami z masłem, talerzem jajecznicy
i czerwonym chrupiącym jabłkiem. Wypiłam też trzy filiżanki kawy
oraz pół litra zimnego soku pomarańczowego. Dopiero kiedy nie
byłam w stanie pochłonąć już nic więcej, Michael wręczył mi
szczelnie zapieczętowaną szarą kopertę.
− Zaufaj mu.
Po raz pierwszy usłyszałam jego głos. Niemalże szept.
− Ty mu ufasz?
Skinął głową, uprzątnął stół i wyszedł. Mimo że był dzień, nie
zamknął drzwi na klucz. Zerwałam woskową pieczęć z koperty
i otworzyłam kartkę grubego papieru. Była wykończona złotymi
zawijasami. Zaczęłam czytać:
Paige,
Przepraszam, że cię zdenerwowałem. Nawet jeśli ż ywisz do mnie urazę,
wiedz, że pragnąłem cię tylko zrozumieć. Nie możesz winić mnie za to, że nie
chcesz, abym cię rozumiał.
A więc była to jego forma przeprosin. Czytałam dalej:
366