czas zniw_1 issuu pelna

Cóż, komuś tu zrobiono pranie mózgu. Uśmiechnęłam się
i wzięłam przepustkę.
Na zewnątrz było zimno. Zaczęłam się zastanawiać nad swoją
sytuacją. Naczelnik. Jego imię wymawiano szeptem niczym
modlitwę, obietnicę. Czym on się różnił od innych? Co oznaczał
termin „małżonek krwi”? Obiecałam sobie, że dowiem się tego
później. Najpierw musiałam coś zjeść. Potem znaleźć Seba. Ja
przynajmniej miałam gdzie spać po powrocie. On mógł nie mieć
aż tyle szczęścia.
Opadła gęsta mgła. To miasto zdawało się w ogóle nie mieć
elektryczności. Po mojej lewej stronie znajdował się kamienny
most, obsadzony z obu stron latarniami. To pewnie właśnie tędy
nie wolno mi iść. Szereg ubranych na czerwono strażników tarasował
przejście pomiędzy miastem i światem zewnętrznym. Kiedy się
zatrzymałam, wszyscy, cała dziesiątka, wycelowali we mnie z broni.
Broń Sajonu. Stopnie wojskowe. Z ich wzrokiem wymierzonym
w moje plecy ruszyłam odnaleźć osadę.
Ulica biegła wzdłuż terenu Magdaleny, oddzielona od rezydencji
wysokim murem. Przeszłam przez trzy ciężkie drewniane
drzwi, każde strzeżone przez strażnika w czerwonej tunice. Mur
był zwieńczony żelaznymi kolcami. Spuściłam głowę i podążyłam
za wskazówkami 33. Kolejna ulica, tak samo pusta jak poprzednia,
bez cienia latarni. Gdy wynurzyłam się z ciemności, z niemal
zamarzniętymi z zimna rękoma, znalazłam się w czymś, co mogło
przypominać centrum miasta. Po lewej znajdowały się dwa
ogromne budynki. Ten bliższy miał kolumny i zdobiony fronton,
jak Wielkie Muzeum w Pierwszej Kohorcie. Przeszłam obok niego
w kierunku Szerokiej. Światło podgrzewaczy błyszczało na każdym
stopniu i gzymsie. Odgłosy ludzkiego życia rozbrzmiewały
pośród nocy.
Wzdłuż ulicy biegły rozchwiane stragany i kramy z jedzeniem,
oświetlane brudnymi lampionami, szkieletowe i mroczne. Po ich
jednej stronie znajdowały się rzędy prymitywnych chat, budy
82