czas zniw_1 issuu pelna

− Tam był… – Naczelnik pochylił się, aby mnie słyszeć. – Tam
był poltergeist. Ona ma… poltergeista.
− Tak. Ale byłaś na to przygotowana. – Palcami dotknął mojego
dekoltu. – Czy nie mówiłem, że to może ocalić ci życie?
W blasku jego oczu odbił się wisiorek, poddany sublimacji, który
odstraszał poltergeisty. Ten, który kiedyś mi dał. Ten, którego
nie chciałam przyjąć i którego mogłam nie założyć. Naczelnik
uniósł mnie, trzymając moją głowę w dłoni.
− Pomoc już nadchodzi – powiedział bardzo miękkim głosem. –
Przyszli po ciebie, Paige. Pieczęcie przyszły po ciebie.
Kolejny tępy strzał, po którym podniósł się jeszcze większy
hałas. Mój senny krajobraz usiłował wyzdrowieć. Uszkodzenie
było poważne; nie zniknie przez wiele dni, może wcale. Nie byłam
w stanie się ruszyć. Liss na pewno już wystrzeliła flarę, czas
uciekał – musiałam dotrzeć do łąki, znaleźć wyjście. Wracałam do
domu. Musiałam wrócić do domu.
Kiedy ponownie otworzyłam oczy, uderzyło je wściekłe światło.
Usiłowałam odwrócić wzrok, mój oddech przyspieszył.
− Paige. – Ktoś złapał mnie za wyciągniętą rękę. Nie był to Naczelnik.
Ktoś inny. – Paige, kochanie.
Znałam ten głos.
Nie mogło go tutaj być. To musiała być zjawa, iluzja powstała
w mojej uszkodzonej głowie. Ale kiedy wziął mnie za rękę, wiedziałam,
że jest prawdziwy. Moja głowa wciąż leżała na kolanach
Naczelnika.
− Nick – z trudem wymówiłam jego imię. Miał na sobie czarny
garnitur i czerwony krawat.
− Tak, sötnos, to ja.
Spojrzałam na swoje palce, robiły się sine. Moje paznokcie pociemniały,
były już niebiesko-fioletowe.
− Paige – powiedział Nick niskim i ponaglającym głosem – nie
zamykaj oczu. Zostań z nami, kochanie. Wytrzymaj.
− T… ty musisz iść – powiedziałam ochrypłym głosem.
465