czas zniw_1 issuu pelna

słabo przydatne umiejętności. Mogliśmy zostawić was na pastwę
Emmitów. Mielibyśmy do tego prawo, zważywszy na to, co uczyniliście
z tym światem.
Seb miażdżył mi dłoń. Słyszałam słabe dzwonienie w uszach.
To wszystko było niedorzeczne. Kiepski żart. Albo zaraza mózgu.
Tak, to musiała być zaraza mózgu. Sajon chciał, żebyśmy myśleli,
że zwariowaliśmy. Prawdopodobnie właśnie tak się stało.
– Jednakże okazaliśmy wam litość. Zrobiło się nam was żal.
Podjęliśmy negocjacje z waszymi władcami, począwszy od tej
małej wyspy. Przekazali nam to miasto, nazwaliśmy je Szeol I i co
dziesięć lat wysyłają nam pewną liczbę jasnowidzów. Naszym pierwotnym
źródłem było, i wciąż pozostaje, stołeczne miasto Londyn.
To właśnie ono przez siedemdziesiąt lat pracowało nad rozwinięciem
systemu bezpieczeństwa Sajonu. Sajon zwiększył szanse rozpoznania,
przeniesienia i przeformowania jasnowidzów w nowe
społeczeństwo, z dala od tak zwanych ślepców. W zamian za tę
usługę przyrzekliśmy nie niszczyć waszego świata. Przeciwnie, planujemy
przejąć nad nim kontrolę.
Nie byłam pewna, czy dobrze rozumiałam jej słowa, ale jedna
rzecz wydawała mi się oczywista: jeżeli mówiła prawdę, Sajon
był tylko rządem marionetkowym. Podwładnym. I faktycznie nas
sprzedał.
Nie dziwiło mnie to.
Dziewczyna w tylnym rzędzie nie mogła już dłużej wytrzymać.
Z dławiącym krzykiem zaczęła uciekać w stronę drzwi.
Pocisk natychmiast ją zatrzymał, nie miała żadnych szans.
Krzyki wybuchły z każdej strony. Podobnie jak krew. Paznokcie
Seba wbiły mi się w dłoń. W zamieszaniu jeden z Refaitów wystąpił
z szeregu.
– CISZA.
Wszyscy natychmiast zamilkli.
Krew wypłynęła spod włosów dziewczyny. Oczy miała otwarte.
Wyraz jej twarzy pozostał niezmieniony: rozpacz i przerażenie.
67