czas zniw_1 issuu pelna

Nie wiedziała.
− Tak, to prawda.
− Szkoda. Stawiłaś czoła jednemu z Emmitów i przeżyłaś, a nawet
go zraniłaś. Z tego powodu Arcturus uważa, że powinnaś zostać
czerwoną.
Nie wiedziałam, co powiedzieć. Z jakiegoś powodu Naczelnik
nie powiedział jej o motylu. Ani o jeleniu. To oznaczało, że nie
chciał, by wiedziała o moich umiejętnościach – ale chciał, żebym
została czerwoną. W co tym razem pogrywał?
− Jesteś taka milcząca – zauważyła. Jej oczy były zimne jak lodowiec.
– Nie byłaś tak nieśmiała podczas przemówienia.
− Powiedziano mi, że mogę mówić tylko za pozwoleniem.
− Udzielam ci go.
Miałam ochotę uświadomić ją, gdzie sobie może wsadzić swoje
pozwolenie. Byłam bezczelna wobec Naczelnika, nie powinnam
mieć skrupułów wobec niej – ale rękę wciąż trzymała na nożu, a jej
wzrok nie pozostawiał wątpliwości. W końcu, wysilając się, aby zabrzmiało
to jak najbardziej pokornie, powiedziałam:
− Starałam się, jak mogłam, podczas testów.
− Bez wątpienia. Ale nie popadajmy w samozachwyt. – Rozparła
się na swoim krześle. – Mam do ciebie kilka pytań przed twoją
ucztą inauguracyjną.
− Inauguracyjną?
− Tak. Moje gratulacje, 40. Jesteś teraz czerwoną. Musisz zostać
przedstawiona swoim nowym współpracownikom, każdy
z nich jest wobec mnie lojalny. Nawet bardziej niż wobec swych
opiekunów.
Krew pulsowała mi w uszach. Czerwona. Kosiarz. Dotarłam na
najwyższy szczebel Szeolu, znalazłam się w najbliższym otoczeniu
Nashiry Sargas.
− Chciałabym porozmawiać o Arcturusie. – Nashira popatrzyła
w ogień. – Dzielisz z nim kwatery.
− Mam swój własny pokój. Na piętrze.
300