czas zniw_1 issuu pelna

Nie patrząc na Davida, wzięłam swój zestaw i poszłam w kierunku
zasłon. Za nimi znajdował się namiot, rodzaj przebieralni.
Zdjęłam mundur i przywdziałam nowy: najpierw czerwoną koszulę
z długimi rękawami, potem kamizelkę kuloodporną – oznaczoną
czerwoną kotwicą, podobnie jak kamizelka – oraz czarną kurtkę
z czerwoną opaską na rękawie. Następnie rękawiczki i spodnie, wykonane
z elastycznego czarnego materiału, i wytrzymałe skórzane
buty. W tym ubraniu mogłabym biec, wspinać się, walczyć. W kurtce
była strzykawka z adrenaliną – i pistolet z fluxem. Przeznaczony
do polowania na jasnowidzów.
Kiedy już byłam gotowa, powróciłam do pozostałej trójki ludzi.
Carl uśmiechnął się do mnie.
− Witaj, 40.
− Cześć, Carl – przywitałam się.
− Jak twoja nowa tunika?
− Pasuje, jeśli to masz na myśli.
− Nie, mam na myśli, jak się czujesz, będąc czerwoną?
Cała trójka gapiła się teraz na mnie.
− Super – powiedziałam po chwili.
Carl skinął.
− Może nie mylili się, dając ci tak wiele przywilejów.
− A może się mylili – powiedziała 30, wyciągając gęste włosy
zza kołnierzyka. Była ode mnie wyższa, szeroka w biodrach i ramionach.
– Przekonamy się na ulicach.
Spojrzałam na nią raz jeszcze. Sądząc po jej aurze, prawdopodobnie
jest wróżbitą – ale mniej powszechnym, może graczem.
Takich jak ona było jednak sporo. Tacy jak ona idą po trupach do
celu.
− Tak – powiedziałam. – Przekonamy się.
Pociągnęła nosem.
Powrót Naczelnika wywarł piorunujący efekt na postawę 30.
Prawie podskoczyła, lekko dygnęła i bąknęła:
− Małżonek krwi.
330