czas zniw_1 issuu pelna

− To nie ma sensu. – Jeden ze ślepców złapał się za włosy zbielałymi
palcami. – NDK nadchodzi.
− Dotarliśmy tu pierwsi.
W oczach kolejnych uciekinierów dostrzegłam zgorzknienie.
Wyjęłam latarkę.
− Chodźcie za mną – zarządziłam. – Tak szybko jak tylko możecie.
Rannych, jeśli to możliwe, weźcie na ręce. Musimy dotrzeć do
kolejnego znaku, do owalu. Nie mamy wiele czasu.
− Jesteś po stronie Refaitów – inny rozgoryczony głos. – Nie
pójdę nigdzie z pijawką.
Odwróciłam się do niego i wskazałam na miasto.
− Wolisz tam wrócić?
Zamilkł. Przeszłam obok niego, ignorując ostry ból, i popędziłam
przed siebie.
Kiedy minęłam basen, znalezienie właściwego miejsca przyszło
mi z łatwością. Naczelnik stał dokładnie tam, gdzie kiedyś
trenowaliśmy.
− Tutaj jest wejście – rzekł, wskazując na betonowy owal. –
Nashirze bardzo podobał się pomysł pociągu pod terenem do
ćwiczeń.
− Myślisz, że ona nie żyje?
− Nie liczyłbym na aż tyle szczęścia.
Odsunęłam od siebie tę myśl. Nie mogłam teraz myśleć
o Nashirze.
– Czekają na ciebie – powiedziałam. – Na polanie.
− Jeszcze nie zamierzam do nich dołączać.
Słysząc to, poczułam, jak ogarnia mnie uczucie ulgi. Spojrzałam
na owal.
− Nie ma tu strażnika – zauważyłam. – Nie zostawiliby tego bez
ochrony.
− Nie są tacy głupi. – Naczelnik odgarnął warstwę mchu, odsłaniając
srebrną kłódkę. Na środku pojawiła się cienka smuga
białego światła, jakby wewnątrz zapaliła się jakaś żarówka. – Ta
487