czas zniw_1 issuu pelna

− Twoja przyjaciółka już dość długo pozostaje w duchowym
szoku. Aby dojść do siebie, będzie potrzebowała amarantu.
− Wiem.
− Zdajesz sobie sprawę, że Nashira przestała mi go dostarczać.
Nie odwróciłam wzroku.
− Masz ostatnią dawkę.
Naczelnik usiadł obok mnie. Wiedziałam, o co proszę. Amarant
był mu niezbędny.
− Nie wiem, Paige. – Postukiwał palcami o kolano. – Nie chcesz
sprowadzić tu swoich przyjaciół. Ale gdybym miał zaproponować
ci wolność teraz, przyjęłabyś tę ofertę, gdyby oznaczało to pozostawienie
tu Liss?
− Składasz mi propozycję?
− Być może.
Wiem, dlaczego o to pytał. Sprawdzał mnie, chciał się przekonać,
czy byłabym wystarczająco samolubna, aby zostawić kogoś
tak bezbronnego jak Liss.
− Moje ryzyko jest ogromne – powiedział. – Gdyby którykolwiek
z ludzi zawiadomił rodzinę Sargas, zostanę srogo ukarany za
pomoc człowiekowi. Ale jeśli jesteś skłonna zostać tu trochę dłużej,
zaryzykować dla mnie i dla swojej rasy, uczynię dla niej to samo.
To umowa, którą ci proponuję.
Przez jedną przerażającą chwilę pomyślałam o porzuceniu Liss,
o odzyskaniu wolności. O powrocie do Londynu i zostawieniu za
sobą tego miejsca, bez oglądania się za siebie. Pojawił się we mnie
natychmiastowy, gorący wstyd. Zamknęłam oczy.
− Nie – powiedziałam. – Chcę pomóc Liss.
Czułam na sobie jego wzrok.
− W takim razie – rzekł – pomogę jej.
W ruderze zgromadziło się kilku klaunów. Pięciu z nich próbowało
się rozgrzać, mieli pochylone głowy i kurczowo zaciskali palce.
427