czas zniw_1 issuu pelna

wolne na resztę dnia. Czy waszym zdaniem Hektor by przestał?
Czy Jimmy albo Abbess po prostu by przestali?
− Nie pracujemy dla nich. – Eliza wyglądała na zszokowaną.
Skinęła na ducha. – Wracaj, J.D. Jestem bezpieczna.
Duch się oddalił. Zeke objął głowę trzęsącymi się rękoma.
− Nic mi nie jest – rzekł z trudem. – Już dobrze. Potrzebuję,
potrzebuję tylko minuty.
− Nie jest dobrze. – Nadine odwróciła się do Jaxona, który zapalał
właśnie kolejne cygaro. – Żerujesz na nas. Wiedziałeś o operacji
i twierdziłeś, że mu pomożesz. Powiedziałeś, że go naprawisz.
Obiecałeś, go naprawić!
− Powiedziałem, że spróbuję. – Jaxon pozostał niewzruszony. –
Że przeprowadzę eksperyment.
− Jesteś kłamcą. Jesteś taki sam jak…
− Skoro jest tu tak strasznie, to idź sobie, droga dziewczynko.
Drzwi są zawsze otwarte. – Mówił teraz spokojniej. – Drzwi na
zimne, ciemne ulice. – Wypuścił w jej kierunku szarą smugę dymu. –
Ciekawe, jak długo zajmie NDK, żeby cię… zdemaskować.
Nadine trzęsła się ze złości.
− Idę do Chat’s. – Porwała swoją koronkową marynarkę. – Sama.
Wzięła słuchawki i torebkę, po czym pospiesznie wyszła, trzaskając
drzwiami.
− Dee – zaczął Zeke, ale nie zatrzymała się. Słyszałam, jak kopnęła
coś, schodząc ze schodów. Pieter przeniknął przez ścianę,
wściekły, że ktoś mu przeszkadza, i dąsając się, stanął w rogu.
− Myślę, że już pora skończyć, kapitanie – rzekła Eliza stanowczo.
– Robimy to już od wielu godzin.
− Zaczekaj. – Jax wskazał na mnie palcem. – Nie wypróbowaliśmy
jeszcze naszej tajnej broni. – Kiedy zmarszczyłam brwi,
przechylił głowę. – Daj spokój, Paige. Nie wygłupiaj się. Włam się
dla mnie do jego sennego krajobrazu.
− Rozmawialiśmy już o tym. – Zaczynała mnie boleć głowa. – Ja
nie robię włamań.
397