czas zniw_1 issuu pelna

krawatach. Nie miałam pojęcia, co tu robię, patrząc, jak ślepcy
podskakują w rytm ogłuszającej muzyki, ale właśnie tego chciałam:
spontaniczności, zapomnienia o prawdziwym świecie.
Spędziłam dziewięć lat, marząc o Nicku. Teraz skończę z tym
raz na zawsze. Nie pozwolę sobie na rozczulanie się nad sobą.
Podeszłam do baru i usiadłam na stołku. Barman przyjrzał
mi się, ale nie zagadał. Był jasnowidzem, wieszczem – nie chciałby
rozmawiać. Ale nie upłynęło wiele czasu, zanim ktoś mnie
zauważył.
Po drugiej stronie baru znajdowała się grupa młodych mężczyzn,
prawdopodobnie studentów z USL. Oczywiście ślepców –
niewielu jasnowidzów studiowało. Właśnie miałam zamówić Floxy,
kiedy jeden z nich podszedł. Miał dziewiętnaście albo dwadzieścia
lat, był gładko ogolony i trochę opalony. Musiał przebywać w innej
cytadeli na zagranicznym stażu – być może Sajon Ateny. Jego
ciemne włosy przykrywała czapka.
− Hej – zagadnął, przekrzykując muzykę. – Jesteś tu sama?
Skinęłam. Usiadł obok.
− Jestem Reuben – przedstawił się. – Mogę ci zamówić drinka?
− Mekkę – powiedziałam. – Jeśli nie masz nic przeciwko.
− Proszę bardzo. – Wskazał na barmana, który najwyraźniej go
znał. – Krwawa mekka, Gresham.
Barman uniósł brew, ale nie odezwał się słowem, nalewając
moją mekkę. Był to najdroższy z zamienników alkoholu, robiony
z wiśni, czarnych winogron i śliwek. Reuben nachylił się do mojego
ucha.
− Więc – zaczął – po co tu przyszłaś?
− Bez powodu.
− Masz chłopaka?
− Może. – Nie.
− Ja właśnie zerwałem z dziewczyną. I kiedy weszłaś, pomyślałem,
cóż, pomyślałem o rzeczach, o których pewno nie powinienem
myśleć, kiedy ładna dziewczyna wchodzi do baru. Ale wtedy
408