czas zniw_1 issuu pelna

Nie rozmawialiśmy o tym, co się przed chwilą stało. Nick robił
się sfrustrowany taktyką Jaxa. Rzucił mi zbożowy batonik. Patrzyliśmy
na ciemny różowy widnokrąg, prawie jakbyśmy wyczekiwali
przypłynięcia statku.
− Paige – zaczął – byłaś kiedykolwiek zakochana?
Zatrzęsła mi się ręka. Kęs wydał się zbyt trudny do połknięcia:
ścisnęło mnie w gardle.
− Wydaje mi się, że tak. – Przeszły mnie ciarki. Oparłam się
o balustradę. – To znaczy chyba tak. Dlaczego pytasz?
− Bo chciałbym cię zapytać, jakie to uczucie. Chciałbym spróbować
się dowiedzieć, czy jestem zakochany.
Skinęłam, usiłując stworzyć wrażenie, że jestem spokojna. Tak
naprawdę coś powolnego i niepokojącego działo się z moim ciałem:
widziałam małe czarne punkciki, głowa zrobiła mi się lekka
jak piórko, ręce lepkie, a serce waliło jak szalone.
− Powiedz mi – poprosiłam.
Patrzył na zachód słońca.
− Kiedy jesteś w kimś zakochana, to czujesz się wobec niego
opiekuńcza?
To było dziwne z dwóch powodów. Po pierwsze, ponieważ byłam
zakochana w Nicku. Wiedziałam to już od dawna, mimo że nic
z tym nigdy nie zrobiłam. Po drugie, Nick miał dwadzieścia siedem
lat, a ja osiemnaście. To tak jakbyśmy zamienili się rolami.
− Tak. – Popatrzyłam w dół. – Przynajmniej tak mi się wydaje.
Czułam, czuję się wobec niego opiekuńcza.
− Czy chcesz go po prostu… dotknąć?
− Cały czas – przyznałam, trochę nieśmiało. – Albo, bardziej…
chcę, żeby on dotknął mnie. Przynajmniej…
− Objął cię.
Skinęłam, nie patrząc na niego.
− Czuję, że rozumiem tę osobę i chcę, żeby była szczęśliwa. Ale
nie wiem, jak ją uszczęśliwić. Szczerze mówiąc, wiem, że kochając
ją, bardzo ją unieszczęśliwię. – Zmarszczył brew. – Nie jestem
402