czas zniw_1 issuu pelna

− Naturalnie. Umknęło mi to. Wydaje mi się, że są ze sobą powiązane,
tak, ale srebrny sznur jest bardziej osobisty, wyjątkowy dla
każdego. Złoty sznur powstaje pomiędzy dwoma duchami.
− Co to, do cholery, jest?
− Sam niewiele o tym wiem. – Wlał ciemną zawartość fiolki do
swojego kieliszka. – Z tego, co rozumiem, złoty sznur to pewien
rodzaj szóstego zmysłu, który tworzy się, kiedy dwa duchy ocalą
się nawzajem przynajmniej trzy razy od pierwszej śmierci. – Podniósł
kieliszek i upił łyk. – Ty i ja zawsze będziemy o sobie wiedzieć.
Gdziekolwiek na świecie będziesz, ja zawsze będę w stanie
cię odnaleźć. Przez zaświaty. – Zamilkł na chwilę. – Zawsze.
Dopiero po kilku sekundach dotarło do mnie, co powiedział.
− Nie – powiedziałam. – Nie, to, to niemożliwe. – Spokojnie
popijał swój amarant. Podniosłam głos: – Udowodnij. Udowodnij,
że ten złoty sznur istnieje.
− Skoro nalegasz. – Postawił kieliszek na kominku. – Przez
chwilę wyobraźmy sobie, że z powrotem znaleźliśmy się w Londynie.
Jest noc i stoimy na moście. Ale tym razem to ja zostałem
postrzelony. Zawołam cię i poproszę o pomoc.
Czekałam.
− To tylko… – zaczęłam, ale nagle coś poczułam. Delikatny
szum w kościach, jakby nieznaczne drgania. Dostałam gęsiej
skórki na całym ciele. Dwa słowa wytworzyły się w moim umyśle:
„most”, „pomoc”.
− Most, pomoc – powtórzyłam cicho. – Nie.
Tego było zbyt wiele. Odwróciłam wzrok i spojrzałam na ogień.
Teraz miał swój własny duchowy sznur dzwonka, żeby mnie wezwać.
Po minucie szok przerodził się w złość. Chciałam roztrzaskać
wszystkie jego fiolki, walnąć go w twarz – zrobić cokolwiek,
byleby nie dzielić z nim więzi. Skoro potrafił wyśledzić mnie w zaświatach,
już nigdy nie będę w stanie się go pozbyć.
Sama byłam sobie winna. To była kara za to, że go ocaliłam.
356