czas zniw_1 issuu pelna

– Powinienem był wspomnieć – powiedział – że nieleczona infekcja
może doprowadzić do utraty nogi. Lub życia.
Z chęcią splunęłabym na niego, ale wymioty wysuszyły mi gardło.
Potrząsnęłam głową. Zaczęłam tracić wzrok.
– Nie bądź głupia. – Chwycił moją głowę i spojrzał mi w oczy. –
Potrzebujesz nóg.
Miał mnie w garści. I miał rację: nie mogłam stracić nogi. Potrzebowałam
jej do ucieczki. Tym razem więc, kiedy ujął tył mej
głowy, otworzyłam usta i wypiłam zawartość kieliszka. Miała dziwny
smak, ziemi i metalu. Naczelnik skinął głową.
– Dobrze.
Zdobyłam się na pełne pogardy spojrzenie, ale ku mojemu
zdziwieniu poczułam mrowienie w nodze. Wypiłam obrzydliwy
płyn aż do dna i otarłam usta.
Naczelnik ponownie uniósł prześcieradła. Udo wracało do
normalnych rozmiarów.
– Wyrównaliśmy rachunki – wyszeptałam. Paliło mnie w gardle.
– To koniec. Ja wyleczyłam ciebie, ty wyleczyłeś mnie.
– Ty mnie nigdy nie wyleczyłaś.
Zacięłam się.
– Co?
– Nigdy nie byłem ranny.
– Nie pamiętasz?
– To się nigdy nie wydarzyło.
Nie mogłam uwierzyć, że cała ta sytuacja mogła być tylko wytworem
mojej wyobraźni. Wciąż miał długi rękaw, więc nie mogłam
mu niczego udowodnić, ale to wydarzyło się naprawdę. Jego
zaprzeczenia niczego nie zmienią.
– W takim razie musiałam popełnić błąd – powiedziałam.
Naczelnik wciąż na mnie patrzył. Obserwował mnie z zainteresowaniem.
Przeszywał zimnym, beznamiętnym spojrzeniem.
– Tak – powiedział. – Popełniłaś błąd.
To było moje ostrzeżenie.
134