czas zniw_1 issuu pelna

– Nie rozumiem, dlaczego wciąż tu są. To znaczy nie byli tu od
zawsze. Czym karmili swoją aurę, zanim nas znaleźli?
– To może mieć jakiś związek z szerszeniami – powiedziałam. –
Nashira mówiła, zdaje się, że to pasożytnicza rasa?
Julian skinął.
– Myślicie, że szerszenie coś im odebrały?
– Ich zdrowy umysł?
Parsknął śmiechem.
– Jasne. Może oni wcześniej byli nawet mili, dopóki szerszenie
wszystkiego z nich nie wyssały.
Liss się nie śmiała.
– To mogła być eteryczna granica – powiedziałam. – Nashira
wspomniała, że oni się pojawili, kiedy pękła.
– Myślę, że nigdy się tego nie dowiemy. – Liss wydawała się zdenerwowana.
– Nikt z nich nie zdradzi, jak było naprawdę.
– Dlaczego nie? Skoro oni są tak potężni, a my tak słabi, po co
cokolwiek ukrywać?
– Wiedza to potęga – powiedział Julian. – Oni ją posiadają. My
nie.
– Mylisz się, bracie. Wiedza jest niebezpieczna. – Liss podparła
podbródek na kolanach. Miała na myśli to samo co Dostawca. –
Jeżeli coś wiesz, nie możesz się tego pozbyć. Zostaje to z tobą. Na
zawsze.
Wymieniliśmy z Julianem spojrzenia. Liss była tu od dawna;
może powinniśmy jej posłuchać. A może wręcz przeciwnie, może
jej rada doprowadziłaby nas do zguby.
– Liss – powiedziałam – czy ty kiedykolwiek myślałaś o walce
z nimi?
– Każdego dnia.
– Ale tego nie robisz.
– Myślę o wyłupieniu Suhailowi oczu gołymi rękami. – Powiedziała
to przez zaciśnięte zęby. – Wyobrażam sobie, jak po stokroć
strzelam do Nashiry, w każdą część jej ciała. Nożem przebijam
148