czas zniw_1 issuu pelna

− Jak, do cholery, się tu dostałeś? – spytałam, chwytając go za
ramiona. Nie mogłam od niego oderwać oczu. Był prawdziwy, był
tutaj.
− Z grupą sajońskich wysłanników. Później ci wyjaśnię. – Przytulił
mnie, niemal miażdżąc mi żebra.
− Chodź, musimy się stąd wydostać.
Jaxon stał kilka kroków dalej, w obydwu rękach trzymał laskę.
Obok niego dostrzegłam Danicę i Zekego. Wszyscy nosili ubrania
w barwach Sajonu. Po drugiej stronie balkonu Nadine strzeliła na
chybił trafił do wysłanników. Dwoje Refaitów nie odrywało ode
mnie wzroku.
− Naczelniku, ile… – wzięłam głęboki oddech – ile mamy
czasu?
− Pięćdziesiąt minut. Musisz już iść.
Mniej niż godzinę. Im szybciej dotrzemy do pociągu, tym szybciej
będę mogła wystrzelić flarę, zawiadamiając innych jasnowidzów.
− Wierzę, że wciąż wiesz, po której stronie leży twoja lojalność,
Paige – powiedział Jaxon. Zmierzył mnie wzrokiem. – Tym małym
zajściem w Londynie sprawiłaś, że prawie w ciebie zwątpiłem,
moja faworyto.
− Jaxon, tutaj umierają ludzie, jasnowidze. Czy możemy zapomnieć
na chwilę o tym incydencie i skoncentrować się na tym, żeby
się stąd wydostać?
Nie miał szansy odpowiedzieć – na balkon wtargnęła grupa
Refaitów władających potężnymi szpulami. Naczelnik i Pleione
stanęli przed nami.
− Idź – powiedział Naczelnik.
Byłam rozdarta. Jaxon już schodził po schodach, inni tuż za
nim.
− Paige, no chodź – ponaglał mnie Nick.
Pleione zablokowała szpulę. Naczelnik popatrzył na mnie.
− Biegnij – powtórzył. – Dotrzyj do Port Meadow, tam się
spotkamy.
468