czas zniw_1 issuu pelna

– Którędy mamy iść? – Była spocona. – Dostaliśmy się na tę
łąkę przejściem. Co teraz?
− Za chwilę się dowiemy. – Spojrzałam za nią. Stał tam tylko
Zeke. – Gdzie jest Dani?
− Nie odpowiada. Może być wszędzie.
− Pracuje dla Sajonu – powiedział Nick. – Wywinie się, mówiąc,
że była z wysłannikami. Chociaż to nie jest idealne rozwiązanie.
− Eliza też z wami była?
− Nie, zostawiliśmy ją w Tarczach. Potrzebowaliśmy jednej Pieczęci
w cytadeli.
Jaxon wstał i otrzepał się.
− Zakopmy na chwilę topór wojenny. Przedyskutujemy nasze
różnice zdań po powrocie – skinął. – Diamencie, Dzwonie, proszę,
osłaniajcie nas. Musimy złapać pociąg.
− A co z Dani? – Zeke wyglądał na zdenerwowanego.
− Da sobie radę, drogi chłopcze. Ta dziewczyna przeszłaby nawet
przez pole minowe.
Jaxon minął mnie, zapalając cygaro. Jak on mógł palić w takiej
chwili? Byłam pewna, że celowo przybiera nonszalancką pozę. Nie
chciał mnie stracić. Też nie byłam pewna, czy chcę stracić jego.
Dlaczego to wszystko powiedziałam? Jaxon nie był wyrocznią ani
wróżbitą, ale jego słowa brzmiały proroczo. Nie mogłam skończyć
jako chałturnik – albo, co gorsza, nocny wędrowiec w slumsach
dla jasnowidzów na Wyspie Jakuba. Istniały o wiele gorsze sytuacje,
w których mogłam się znaleźć, niż zatrudnienie u Jaxa w bezpiecznym
I-4.
Chciałam przeprosić. Musiałam przeprosić. Byłam faworytą;
on był moim mim-lordem. Ale duma mnie powstrzymała.
Wystrzeliłam kolejną flarę. Ostatnią. Ostatnia szansa dla ostatnich
ocalonych. Wtedy zaczęłam biec za Jaxonem. Naczelnik mnie
osłaniał.
Flara rozświetliła nam ścieżkę. Do bramy dotarło jeszcze kilkoro
ludzi, którzy teraz biegli za nami przez łąkę – niektórzy parami,
483