czas zniw_1 issuu pelna

przecież archanioł się do mnie nie zbliżył. Interesował się Situlą,
swoim zagrożeniem. Musiałam naderwać mięsień.
Wtedy za moimi żebrami zaczęło się rozprzestrzeniać duszne
ciepło. Kiedy popatrzyłam w dół, moja czerwona koszula zaczęła
przyjmować inny odcień czerwieni, a powyżej mojego biodra znajdowała
się mała okrągła dziura.
Postrzelili mnie. Postrzelili mnie, tak jak irlandzkich studentów.
Musiałam uciekać. Przechyliłam się do przodu, pędząc w stronę
ulicy, gdzie samochody wciąż zmierzały w kierunku Nadbrzeża.
„Dalej, Paige, dalej. Biegnij”. Nick mnie naprawi. Muszę tylko dotrzeć
do Tarcz. Widziałam już stację. Kolejny strzał, ale tym razem
spudłowali. Musiałam zniknąć z ich pola zasięgu. Zmuszałam się
do biegu, ale ból narastał i nie mogłam utrzymać ciężaru na prawej
stronie. Mój zataczający się bieg przemienił się w utykanie. Wyrosły
przede mną filary stacji. Gdybym tylko mogła do nich dotrzeć,
zatamowałabym krew i po prostu zniknęła.
Biegłam za jadącym autobusem, używając go jako osłony, i dotarłam
do pierwszego filaru po drugiej stronie ulicy. Cała siła opuściła
moje ciało. Usiłowałam się ruszyć, ale ostry ból rozgorzał
powyżej biodra. Nogi miałam jak z waty.
Śmierć nadeszła zbyt szybko. Jakby czekała latami. Świat cielesny
pokrył się mgłą, błysnęły światła. Odgłosy walki wciąż były tuż
obok, ale w zaświatach, nie na ulicy.
Nadszedł koniec śniącego wędrowca.
Nie miałam wiele czasu, mogli ponownie mnie postrzelić.
Dowlekłam się za jeden z filarów, z dala od głównego wejścia do
stacji, gdzie dojeżdżający do pracy usiłowali się zorientować, skąd
dobiega hałas. Skuliłam się przy murze. Krew pulsowała z małej
rany. Ucisnęłam ją trzęsącymi się rękoma. Zacisnęłam usta.
Nie dostanę się do Tarcz. Nawet gdybym wsiadła do pociągu,
zostałabym aresztowana. Nie przeoczyliby przecież krwi na moich
rękach.
347