czas zniw_1 issuu pelna

kopiąc i rzucając się, chcąc się uwolnić z jego uścisku, aż upadłam
jak ziarno w blasku słońca na pole pełne kwiatów.
Każdy na świecie nosił ten piękny obraz w swoim umyśle.
W snach nawet ślepcy widzieli swoją słoneczną strefę – choć niewyraźnie.
Jasnowidze mogli wejść do własnych umysłów, mieszkać
tam aż do śmierci głodowej. Moja słoneczna strefa to pole czerwonych
maków, falujące i zmieniające się w zależności od mojego
nastroju. Docierały do mnie przebłyski świata, czułam obroty
ziemi i ssanie w żołądku. Ale we wnętrzu umysłu był tylko spokój,
mogłam obserwować, jak sieje spustoszenie dookoła mnie. Leżałam
pośród kwiatów i czekałam na koniec.
Ponownie znalazłam się w Magdalenie. Z gramofonu dobiegała
muzyka. Kolejny z ulubionych zakazanych kawałków Jaxa, Did You
Ever See a Dream Walking? Leżałam na tapczanie, ułożona na brzuchu,
naga od pasa w górę. Włosy miałam związane.
Dotknęłam twarzy. Skóra. Zimna, lepka skóra. Żyłam. Fakt, byłam
obolała – ale żywa. Nie zabili mnie.
Nie dałam rady leżeć bez ruchu. Próbowałam usiąść, ale ciężar
głowy nie pozwolił mi podnieść się wyżej niż o kilka milimetrów.
Mordercze ciepło paliło mi tył prawego ramienia. Czułam tępe
pulsowanie w pachwinie, to tam dostałam zastrzyk. Tyle że tym
razem rana była głębsza.
Flux to jedyny narkotyk, który działał lepiej w tętnicy niż w żyle.
Udo miałam gorące i opuchnięte, moja klatka piersiowa falowała.
Paliłam się. Którykolwiek z Refaitów to zrobił, był nie tylko niezgrabny,
ale także bardzo okrutny. Miałam mgliste wspomnienie
Suhaila patrzącego na mnie chytrze na chwilę przed tym, jak ogarnęła
mnie ciemność.
Może próbowali mnie zabić. Może właśnie umierałam.
Przekręciłam głowę. W palenisku palił się ogień.
Ktoś był w pokoju: mój opiekun.
Siedział w fotelu, gapiąc się w płomienie. Patrzyłam na niego
z nienawiścią. Wciąż czułam na sobie jego ręce, powstrzymujące
130