czas zniw_1 issuu pelna

– Tworzymy historię, Pip – powiedział, ściskając moją małą
rączkę schowaną w rękawiczce.
Zmarszczyłam nos. Przecież historia była w szkole. Kochałam
Finna – był wysoki, zabawny i mądry, i przynosił mi cukierki, kiedy
miał drobne – ale widziałam już Molly setki razy. Znałam też na
pamięć piosenkę o niej.
Kiedy podeszliśmy pod pomnik, wszyscy ją śpiewali. Patrzyłam
do góry na ludzi z twarzami pomalowanymi na czerwono i byłam
na wpół podekscytowana, na wpół przerażona. Finn dołączył do
chóru, więc zrobiłam to samo, mimo że nie rozumiałam, co właściwie
się dzieje. Może to była jakaś uliczna impreza?
Finn trzymał mnie za rękę, rozmawiając z kolegą z Trinity College.
Wszyscy byli ubrani na zielono i wymachiwali ogromnymi
transparentami. Potrafiłam czytać na tyle dobrze, że rozumiałam
większość słów, poza jednym: SAJON. To słowo było na wszystkich
płachtach materiału. Wysoko nade mną powiewały napisy
po irlandzku i angielsku: WYNOCHA, MAYFIELD!, ÉIRE GO
BRÁCH! * , DUBLIN MÓWI NIE! Pociągnęłam Finna za rękaw.
– Finn, co się dzieje?
– Nic, Paige, bądź przez chwilę cicho. SAJON, PRECZ! SA-
JON, WYNOCHA! SAJON, PRECZ Z DUBLINA!
Znajdowaliśmy się tuż przy pomniku, potrącani przez tłum.
Zawsze lubiłam Molly. Miała taką miłą twarz. Ale dzisiaj wyglądała
inaczej – ktoś naciągnął jej torbę na głowę i zawiązał linę wokół jej
szyi. W moich oczach pojawiły się łzy.
– Finn, nie podoba mi się tutaj.
– SAJON, PRECZ! SAJON, WYNOCHA! SAJON, PRECZ
Z DUBLINA!
– Chcę iść do domu.
deptaków Dublina Grafton Street, wzniesiona ku czci pięknej sprzedawczyni ryb,
która zmarła młodo z powodu febry.
* (Irlandzki.) Niech żyje Irlandia!
262