czas zniw_1 issuu pelna

z mieszkańców Sajonu nie odważyłby się spojrzeć na mnie drugi
raz, ale także pozostawałam nierozpoznawalna dla członków gangu,
a ze sklejonymi ustami nie byłabym w stanie zawołać o pomoc.
Jakie to wszystko było przemyślane.
Nim Naczelnik założył swoją maskę, patrzył na mnie przez
chwilę. Z jego otworów na oczy płynęło dziwne i przerażające
światło. Po raz pierwszy cieszyłam się, że walczę po jego stronie.
Ruszyliśmy w kierunku Kolumny Nelsona. Podobnie jak Tarcze,
Pomnik i większość innych monumentów świeciły się na czerwono
lub zielono w zależności od stanu bezpieczeństwa. Obecnie
kolor był zielony, podobnie jak w przypadku fontann. Grupa
Strażników znajdowała się na patrolu, ustawiona na regularnych
odcinkach wzdłuż Strand, prawdopodobnie z rozkazem udzielenia
nam wsparcia w razie konieczności. Spoglądali na nas, kiedy ich
mijaliśmy, ale żaden nawet nie drgnął. Wszyscy byli wyposażeni
w karabinki M4. NDK nie zdradzała swojej prawdziwej przyczyny
obecności na ulicach, ale każdy wiedział, że byli czymś więcej
niż policją. Nie podszedłbyś do nocnego Strażnika z jakimś problemem
tak jak do dziennego. Mogłeś zwrócić się do niego tylko
w jakichś strasznych okolicznościach, i to wyłącznie nie będąc jasnowidzem.
Nawet ślepcy nie lubili się do nich zbliżać. W końcu
pozostawali odmieńcami.
Carl cały czas napinał palce w kieszeniach. Jak mogłabym przez
to przejść, nie zabijając nikogo z mojego gangu? Musiał istnieć
jakiś sposób pokazania im, kim naprawdę jestem. Musiałam ich
ostrzec, w przeciwnym wypadku wylądowaliby razem ze mną
w kolonii karnej. Nie mogłam pozwolić Nashirze ich dopaść.
Trafalgar Square sztucznie oświetlano, ale było wystarczająco
ciemno, abyśmy pozostali niezauważeni. Situla, Amelia i David
zbliżali się z drugiej strony. Wszyscy troje zniknęli za jednym
z czterech posągów lwa, które strzegły Kolumny Nelsona. Naczelnik
schylił się do mojego poziomu.
337