czas zniw_1 issuu pelna

Trzy rzeczy zwróciły moją uwagę. Po pierwsze, miała żółte
oczy. Nie był to typowy żółty kolor, te oczy były prawdziwie żółte,
prawie żółtozielone, i błyszczały.
Po drugie, jej aura. Była jasnowidzem, ale nigdy wcześniej nie
spotkałam kogoś takiego. Nie potrafiłam określić, dlaczego wydała
mi się inna, ale wyraźnie to czułam.
Trzecia rzecz, ta, która najbardziej mnie przerażała, to jej senny
krajobraz. Dokładnie taki jak ten, który poczułam w I-4 i którego
nie byliśmy w stanie zidentyfikować. Należący do obcego. Instynktownie
chciałam ją zaatakować, ale dobrze wiedziałam, że nie dam
rady. Nie w obecnym stanie.
– Czy to jest Wieża? – zapytałam ochrypłym głosem.
Zignorowała pytanie. Przybliżyła mi lampę do twarzy, sprawdzając
moje oczy. Zaczęłam się zastanawiać, czy to po prostu nadal
zaraza mózgu.
– Połknij je – powiedziała.
Spojrzałam na dwie pigułki leżące na wyciągniętej dłoni.
– Nie – odpowiedziałam.
Uderzyła mnie w twarz. Poczułam krew. Chciałam jej oddać,
walczyć, ale byłam tak słaba, że nie mogłam podnieść ręki. Cios
rozciął mi wargę, więc z trudem połknęłam pigułki.
– Ubieraj się – rozkazała. – Jeżeli jeszcze raz mi się sprzeciwisz,
dopilnuję, żebyś nigdy stąd nie wyszła. Na pewno nie żywa.
Rzuciła we mnie ubrania.
– Podnieś je.
Nie chciałam, żeby mnie znów uderzyła. Tym razem bym upadła.
Z zaciśniętą szczęką zrobiłam, co kazała.
– Załóż je.
Spojrzałam na ubrania, krew kapała mi z rozciętej wargi. Jedna
kropla upadła na białą tunikę, którą trzymałam w rękach. Miała
długie rękawy i kwadratowy dekolt. Dołączono do niej czarną
wstęgę, a także czarne spodnie, skarpety i buty, komplet prostej bielizny
i czarną kamizelkę, na której wyszyto białą kotwicę. Symbol
52