czas zniw_1 issuu pelna

Czerwoni zgromadzili się dookoła chłopca, na oko szesnastoletniego.
Nie miał ręki i nie tylko jego tunika była czerwona. Zacisnęłam
usta. Rękę dosłownie wyrwano mu z ramienia, jakby wpadła
w jakąś maszynę. Naczelnik przyglądał się bez cienia emocji.
– Mówisz, że się zgubiliście – powiedział. – Który opiekun był
z wami?
– Spadkobierca krwi.
Naczelnik skierował swój wzrok na ulicę.
– Powinienem się domyślić.
Wbiłam wzrok w jego plecy. A on po prostu stał. Czerwony się
trząsł, jego twarz błyszczała od potu. Umrze, jeżeli ktoś nie zabandażuje
mu kikuta albo przynajmniej nie okryje go kocem.
– Zabierzcie go do Oriel. – Naczelnik odwrócił się od grupy. –
Terebell się nim zajmie. Pozostali, wracać do swoich rezydencji.
Ślepcy opatrzą wam rany.
Patrzyłam na jego zawzięty wyraz twarzy, szukając odrobiny
ciepła. Nie znalazłam. Nic go to nie obchodziło. Nie wiem, dlaczego
wciąż na niego patrzyłam.
Czerwoni podnieśli przyjaciela i zataczając się, ruszyli w kierunku
ścieżki, zostawiając za sobą ślady: plamy krwi.
– On powinien iść do szpitala. – Musiałam to powiedzieć. – Nie
masz pojęcia, jak…
– Zajmą się nim.
Zamilkł, jego wzrok spoważniał. Najwyraźniej dał mi do zrozumienia,
żebym nie przeciągała struny.
Zaczęłam się zastanawiać, na ile tak naprawdę mogłam sobie
pozwolić. Naczelnik nigdy mnie nie zbił. Pozwalał mi spać. Kiedy
byliśmy sami, używał mojego prawdziwego imienia. Pozwolił
mi nawet zaatakować swój umysł, pozwolił się narazić na mojego
ducha – ducha, który mógłby go zniszczyć. Nie rozumiałam, dlaczego
zaryzykował. Nawet Nick był nieufny wobec mojego daru.
(„Nazwijmy to zdrowym szacunkiem, sötnos”).
173