czas zniw_1 issuu pelna

obciążony kajdanami śmiertelności? – Pochylił się nad stolikiem
i zaczął nim kołysać. – Tak, powstańcie z cieni. Powstańcie poprzez
bramę, duchy zmarłych. Przybądźcie do mnie i do moich
następców! Rozmnażajcie się w krwi Anglii!
Kiedy przemawiał, ubrani na czarno aktorzy przemieszczali się
po scenie, niosąc czerwone lampiony, symbolizujące odmienne duchy.
Nagle rozproszyli się po pomieszczeniu, łapiąc ludzi i sprawiając,
że zaczęli wyrywać się i piszczeć. To była plaga odmienności.
Muzyka i śmiech aktorów były głośne. W mojej głowie wszystko
wirowało. Nadzorca ryczał zaklęcia. W ciemności i zamieszaniu
Naczelnik złapał mnie za rękę.
− Szybko – zamruczał. – Chodź.
Poprowadził mnie pod zapadnię: do małego ciemnego pokoju
zagraconego stertami skrzynek i oświetlonego jedynie słabym
blaskiem sączącym się przez deski. Czerwonym jak lampiony. Po
jednej stronie pomieszczenia zwisały grube aksamitne zasłony, zapewniając
nam schronienie. W tym ponurym miejscu nie było łatwo
myśleć o tym, co wkrótce może mnie spotkać.
Było tu ciszej. Aktorzy tańczyli nad nami, ale dźwięki były przytłumione.
Naczelnik spojrzał na mnie.
− Będziesz ostatnią sceną tej sztuki. – Jego oczy płonęły. – Słyszałem
ją, jak rozmawiała o tym z Gomeisą.
Skóra mi ścierpła.
− Wiedzieliśmy, że tak się stanie.
− Tak.
Od samego początku zdawałam sobie sprawę, że Nashira zamierza
mnie zabić, ale dopiero kiedy usłyszałam to od niego, dotarło
to do mnie w całej rozciągłości. Jakaś część mnie liczyła na to,
że zaczeka – zaczeka kilka dni, dając mi szansę ucieczki – ale Nashira
była okrutna. No jasne, że chciała zrobić to publicznie, przed
całym Sajonem. Nie ryzykowałaby, trzymając mnie przy życiu.
450