czas zniw_1 issuu pelna

i zakrwawionej koszuli, biegła Dani. Na jej widok ciężar spadł mi
z serca.
− Przyprowadziliśmy twoją przyjaciółkę – powiedziała Terebell.
Oczy jej się lekko świeciły. – Nie przeżyłaby tu długo.
Ignorując ich wszystkich, Dani, kuśtykając, przeszła obok mnie
i dołączyła do grupy spóźnialskich. Wyglądała jak śmierć.
− Czego chcesz w zamian? – zapytałam przezornie. – Nie
chcesz chyba wsiąść do pociągu?
− Gdybyśmy chcieli, nie zabroniłabyś nam. Wszyscy ocaliliśmy
ludzi. Przyprowadziliśmy ci twoją przyjaciółkę i opóźniliśmy Nocną
Dywizję Kontrolną. Masz wobec nas dług wdzięczności.
Alsafi zmusił mnie do odwrócenia wzroku.
− Na szczęście dla ciebie, śniący wędrowcu, nie zmierzamy
w kierunku cytadeli. Przyszliśmy po Arcturusa.
− Wróci do was, kiedy będzie mógł. Ja go wciąż potrzebuję.
− W takim razie przekaż mu wiadomość. Ma się z nami spotkać
na polanie zaraz po waszym odjeździe. Będziemy na niego czekać.
Tak szybko, jak się zjawili, odeszli, zmierzając w kierunku ogrodzenia.
Zniknęli w ciemności, niczym kurz w cieniu, uciekając
przed srogą karą rodziny Sargas. Odwróciłam się i ruszyłam w kierunku
terenu szkoleniowego, gdzie w szybkach witraży płonęły
dwa lampiony.
Dostanie się tutaj nie było takie trudne. Teraz musiałam poprowadzić
tych ludzi tunelem wprost do pociągu.
Spóźnialscy zebrali się na betonowej platformie – ale nie na tej,
na której powinni. Ta była prostokątna. Nick sprawdzał obrażenia
Dani – powyżej oka miała głęboką ranę, ale zdawała się nic sobie
z tego nie robić. Jaxon zmierzył miasto zimnym spojrzeniem. Pomyślałam
o Julianie. Zginął w ogniu walki, tak jak Finn. Miałam
nadzieję, że przynajmniej się nie męczył.
− Musimy się stąd wydostać – wypowiedziałam oczywistą prawdę.
– Nie mamy już na co czekać.
486