czas zniw_1 issuu pelna

strzałką z fluxem, strzelając między ramiona. Oczy jej się rozszerzyły,
zatoczyła się i zachwiała, po czym runęła na skraj fontanny.
David wyciągnął ją z wody i złapał obiema rękami za głowę. Nie
kazano nam zabijać, ale zdawał się o tym zapomnieć. Jak ważny
mógł być szepczący?
Nie miałam czasu na myślenie: rzuciłam swym duchem. Zeke
nigdy by mi nie wybaczył, gdybym pozwoliła zginąć jego siostrze.
Pora na szybki skok.
Przesadziłam. Na sekundę znalazłam się w jego głowie i zdjęłam
jego ręce z Nadine. W ciągu następnej sekundy powróciłam do
swojego ciała, biegnąc w jego kierunku. Uderzyłam w niego z całej
siły i obydwoje wylądowaliśmy na ziemi.
Zrobiło mi się ciemno przed oczami. Właśnie posiadłam Davida.
Tylko na ułamek sekundy, ale poruszyłam jego ręką.
W końcu posiadłam człowieka. David złapał się rękami za głowę.
Nie byłam delikatna. Wstałam i mrugając, usiłowałam pozbyć
się sprzed oczu tumanów białych gwiazd. Zarówno Antoinette, jak
i Situla zniknęły.
Zostawiając Nadine z Davidem, odbiegłam od fontanny, ubrania
miałam przemoczone. Wspięłam się na lwa i zbadałam teren.
Obydwie grupy rozproszyły się po całym placu. Zeke nie walczył
i mądrze opuścił statek – krwawe duchy żeglarzy – kiedy zobaczył
zbliżającego się do niego Naczelnika. Teraz naciągnął kominiarkę
i zaczął wymieniać ciosy z Amelią. Nieco dalej Naczelnik zajął się
Nickiem, który unieruchomił Carla szpulą. Patrząc na nich, myślałam,
że umrę. Mój opiekun i mój najlepszy przyjaciel. Zeskoczyłam
na ziemię, sparaliżowana strachem. Musiałam pomóc Nickowi
– Naczelnik by go zabił…
Wtedy pojawiła się rozsierdzona Eliza. Duchy uderzały we
mnie z każdej strony – zawsze osłaniały media. W mój senny krajobraz
wdarło się trzech francuskich żołnierzy. Potknęłam się oślepiona
ich wspomnieniami: piętrzące się fale, dźwięk muszkietów,
ogień szalejący na pokładzie Victory – krzyki, zamieszanie – wtedy
342