czas zniw_1 issuu pelna

Wyjęłam skórzany portfel z jego kurtki. W środku tkwił dowód
osobisty. Był ze Starch.
− Pracujesz dla Weavera – powiedziałam cicho. – Ty chory, chory
draniu. Ty to zrobiłeś. To twoja wina. Wysłał cię, żebyś zobaczył
moją śmierć? Chciał mieć oko na piekło, które nam zgotował?
Był mało znanym człowiekiem, nie rozpoznałam jego nazwiska.
− Oni zniszczą w… wszystko. – Krew na jego ustach błyszczała.
− Kto?
− Te s… stworzenia. – Wziął ciężki oddech, jego gardło zadrgało.
– Znajdź, znajdź Rackhama. Znajdź go.
Po tych słowach umarł. Trzymałam jego portfel w dłoniach,
cała się trzęsąc.
− Paige?
Nick wrócił po mnie.
− On był z Sajonu. – Potrząsnęłam głową, wyczerpana. – Nic
już z tego wszystkiego nie rozumiem.
− Ja też nie. Ktoś z nami pogrywa, sötnos. Tylko nie wiem jeszcze,
w co się bawimy. – Złapał mnie za rękę. – Chodź.
Pozwoliłam mu się podnieść. Gdy tylko wstałam, usłyszałam
odległy strzał. Zesztywniałam. Wysłannicy. Musieli dotrzeć do
bramy. W tej samej chwili poczułam dziwny sygnał z zaświatów –
w naszym kierunku zmierzały cztery żółtookie postacie.
− Refaici – powiedziałam. Zaczęłam biec.
− Uciekaj, Nick, uciekaj!
Nawet się nie odezwał. Biegliśmy co sił, ale Refaici deptali nam
po piętach, byli od nas szybsi. Wyjęłam nóż z plecaka i odwróciłam
się z zamiarem wbicia go w oko napastnikowi, ale za rękę
złapała mnie Terebell Sheratan.
− Terebell – powiedziałam, z trudem łapiąc oddech. – O co
chodzi?
Terebell popatrzyła mi prosto w oczy. Była z nią Pleione, Alsafi
i młodsza Refaitka, której nie znałam. A za nimi, w poszarpanej
485