czas zniw_1 issuu pelna

– Byłem ciekaw, czy o to zapytasz. – Odsunął na bok kolejną
listwę, odsłaniając rozbite okno. – Chodź, pokażę ci.
Poszłam za nim.
Kręciły się tu duchy. Żałowałam, że nie mogę zobaczyć ile;
zdawało mi się, że ośmioro lub dziewięcioro. Powietrze było spleśniałe,
zabarwione mdłym zapachem więdnących kwiatów. W rogu
mieściła się kapliczka. Grubo pocięty owalny kawałek metalu otoczony
prostymi darami: resztki nadpalonych świec, połamane patyczki
kadzidełek, zwiędła gałązka tymianku, tabliczki z imionami.
Na środku znajdował się mały bukiecik jaskrów i lilii. To lilie wydzielały
ten zapach. David wyjął z kieszeni latarkę.
– Spójrz na ruiny nadziei.
Przyjrzałam się uważniej. W metalu wyżłobiono napis.
POLEGŁYM
28 LISTOPADA 2039
– 2039 – powiedziałam. – Osiemnaste Żniwa.
Rok przed moimi narodzinami.
– Tego dnia, w Święto Listopadowe, doszło do rebelii. – David
oświetlał kapliczkę latarką. – Grupa Refaitów powstała przeciwko
rodzinie Sargas. Mieli po swojej stronie większość ludzi. Próbowali
zabić Nashirę, wydostać stąd ludzi i odesłać ich do Londynu.
– Którzy Refaici?
– Nikt tego nie wie.
– Co się stało?
– Jeden z ludzi ich zdradził. XVIII-39-7. Jedno słabe ogniwo
przedsięwzięcia i wszystko runęło. Nashira kazała torturować winnych
Refaitów. Straszyła ich. Ludzie zostali zmasakrowani przez
Emmitów. Plotka głosi, że tylko dwoje z nich ocalało, poza Dostawcą:
zdrajca i dziecko.
– Dziecko?
188