czas zniw_1 issuu pelna

zaczęłam pracować dla Jaxona. Może Carl nigdy nie odnalazł swojego
miejsca w syndykacie.
Nashira im się przyglądała. Musiała czerpać przyjemność z tej
cotygodniowej maskarady. Głupi, poddani indoktrynacji ludzie,
rozbawieni śmiertelną zabawą, do której ich zmusiła – wszyscy
pod jej czujnym okiem, karmiący się jej jedzeniem. Jak potężna
musiała się czuć. Jak bardzo z siebie zadowolona.
− Nadal jesteś różowa – powiedział ktoś wysokim cienkim głosem.
Walczyłaś z szerszeniem?
Podniosłam głowę. Wszyscy na mnie patrzyli.
− Wczoraj w nocy – odparłam.
− Nie widziałem cię wcześniej. – 22 uniósł gęste brwi. – W czyim
batalionie walczysz?
− Nie należę do żadnego batalionu. – Bawiło mnie to.
− Musisz do któregoś należeć – powiedział ktoś inny. – Jesteś
różowa. Kto jeszcze mieszka z tobą w rezydencji? Kto jest twoim
opiekunem?
− Mój opiekun ma tylko jednego człowieka. – Puściłam szybki
uśmiech w stronę 22. – Może go gdzieś widziałeś. To małżonek
krwi.
Nastała cisza, która zdawała się trwać godzinami. Upiłam łyk
wina i na języku poczułam ostry smak alkoholu.
− To dobrze, że małżonek krwi wybrał tak zacnego człowieka
jak 40 – powiedziała Nashira, po czym się roześmiała. Jej śmiech
był niepokojący jak odgłos dzwonu wybijającego fałszywą nutę. –
Potrafiła walczyć z szerszeniem samodzielnie, bez opiekuna.
Znowu cisza. Byłam pewna, że żaden z nich nie był nigdy w lesie
bez eskorty Refaity, a co dopiero walczył z szerszeniem w pojedynkę.
30 skorzystała z okazji, żeby zapytać dokładnie o to, o czym
myślałam:
− To znaczy, że on nie walczy z szerszeniami, władczyni krwi?
304