czas zniw_1 issuu pelna

do jej strefy hadal. Nie spodziewała się ataku. Zobaczyłam siebie
jako potężną formę senną, behemota, na tyle dużą, aby przełamać
każdą barierę.
Zaświaty rozbrzmiały echem, ze wszystkich stron nadciągnęły
duchy Guildhall. Przyłączyły się do mnie na skraju jej sennego krajobrazu,
przełamując pancerz Nashiry. Pięć aniołów usiłowało jej
bronić, ale teraz atakowało ją już dwadzieścia… nie, dwieście duchów
i jej pancerz zaczął pękać. Nie tracąc czasu, ruszyłam przez
cienie i wstrzeliłam się w samo serce jej sennego krajobrazu.
Widziałam teraz jej oczami. Sala była wirującą plamą kolorów
i ciemności, światła i ognia, widmem rzeczy, których nigdy wcześniej
nie widziałam. Czy Refaici właśnie tak widzieli? Wszędzie były
aury. Byłam widząca – ale teraz stałam się zaślepiona, jej oczy nie
chciały patrzeć. Nie chciały, żebym ja patrzyła. To nie były moje
oczy. Z trudem je otworzyłam, by spojrzeć na rękę. Ogromną,
w rękawicy. Traciłam wzrok. Zwalczała mnie. „Szybko, Paige”.
Nóż. Tam był nóż. „Szybko”. Sięgnęłam po niego. Samo poruszenie
ręką okazało się takim wysiłkiem, jakbym chciała podnieść
sztangę. „Zabij ją”. W moich uszach dzwoniły krzyki i dziwne
nowe dźwięki, głosy, setki głosów. „Zabij ją”. Moje nowe palce
zacisnęły się na rękojeści.
Nóż. Miałam go. Ruszyłam ręką i jednym pchnięciem zanurzyłam
go w swojej klatce piersiowej. Wysłannicy krzyknęli. Mój
wzrok znowu się zamazywał, wszystko zamigotało. Nową ręką
przekręciłam nóż, zagłębiając go w czymś, z czego składało się
ciało Nashiry. Żadnego bólu. Była nieczuła na dźgnięcia noża ślepców.
Kolejne pchnięcie, tym razem po lewej stronie w kierunku
serca. Wciąż żadnego bólu. Ale kiedy podniosłam rękę po raz trzeci,
zostałam wyrzucona z jej ciała.
Duchy rozproszyły się po sali, gasząc wszystkie świece.
Guildhall pogrążył się chaosie. Kiedy odzyskałam wzrok, nic nie
widziałam w ciemności. Słyszałam dudniące krzyki.
461