czas zniw_1 issuu pelna

Znów to słyszałam, oddech przecinający jego gardło. Zamknęłam
oczy. Wspomnienie ustąpiło.
Moje ubranie było brudne, cuchnęło potem i śmiercią. Poszłam
do łazienki i zdjęłam je. Świeży różowy mundur już na mnie
czekał. Wyszorowałam skórę mydłem i gorącą wodą. Chciałam
usunąć nawet najmniejsze wspomnienie tego smrodu.
Kiedy spojrzałam w lustro, uświadomiłam sobie, że wciąż mam
na sobie wisiorek. Zdjęłam go. Przyniósł mi kupę szczęścia.
Kiedy wróciłam do komnaty, Naczelnik siedział w swoim ulubionym
fotelu. Wskazał miejsce naprzeciwko.
− Proszę.
Usiadłam. Fotel wydawał się ogromny.
− Podałeś mi środek uspokajający?
− Zostałaś poddana pewnego rodzaju aresztowaniu. – Obserwował
mnie. – Próbowałaś posiąść Emmitę?
− Chciałam zobaczyć jego senny krajobraz.
− Rozumiem. – Sięgnął po swój kielich. – Napijesz się czegoś?
Kusiło mnie poprosić o coś zakazanego – może odrobinę
prawdziwego wina – ale nie miałam siły na niego naciskać.
– Kawy – zdecydowałam.
Pociągnął za szkarłatny pęk ozdobnych frędzli. Był połączony
ze staromodnym sznurem dzwonka.
− Ktoś wkrótce ją przyniesie – powiedział.
− Ślepiec?
− Tak.
− Więc traktujesz ich jako swoich kamerdynerów?
− Niewolników, Paige. Nazywajmy rzeczy po imieniu.
− Ale ich krew ma dla was wartość.
Uniósł kielich do ust. Usiadłam ze skrzyżowanymi rękoma,
czekając, aż zacznie rozmowę.
Gramofon znów był włączony. Rozpoznałam tę piosenkę –
I Don’t Stand a Ghost of a Chance (With You) w wersji Sinatry. Znalazła
się na zakazanej liście Sajonu tylko dlatego, że w tytule było
281