czas zniw_1 issuu pelna

moje gorączkujące ciało. Obudziłam się w łóżku, przykryta białymi
prześcieradłami. Moja ręka była zabandażowana. Ból znikł.
Blondyn był tuż obok mnie. Pamiętam jego uśmiech; ledwo
zauważalny – ale go odwzajemniłam. Wyglądał jak książę.
– Witaj, Paige – powiedział.
Zapytałam, gdzie jestem.
– W szpitalu. Jestem twoim lekarzem.
– Jesteś za młody na lekarza – powiedziałam. Albo za mało
straszny. – Ile masz lat?
– Osiemnaście. Jeszcze się uczę.
– Chyba nie zszyłeś mi ręki w jakiś zabawny wzór?
Zaśmiał się.
– No cóż, starałem się. Powiesz mi, co o tym myślisz.
Dowiedziałam się, że zawiadomił mojego ojca i że tato już
do mnie jedzie. Powiedziałam mu, że mi niedobrze. Odparł, że
to normalne, ale muszę odpoczywać, żeby przeszło. Nie mogłam
jeszcze jeść, a jednak obiecał, że przyniesie mi coś dobrego na
obiad. Siedział przy mnie do końca dnia, wychodząc tylko po kanapki
i butelkę soku jabłkowego ze szpitalnej stołówki. Ojciec zabronił
mi rozmawiać z nieznajomymi, ale ja nie bałam się tego
miłego, małomównego chłopca.
Doktor Nicklas Nygård, przeniesiony z Sajonu Sztokholm,
tamtej nocy utrzymał mnie przy życiu – przeprowadził mnie przez
szok zostania pełnym jasnowidzem. Gdyby nie on, mogłabym
tego nie znieść.
Kilka dni później ojciec odwiózł mnie do domu. Znał Nicka
z konferencji medycznej. Nick odbywał praktykę w mieście, później
miał objąć stałą posadę w SajSOBN. Nigdy nie powiedział mi,
co robił wtedy na polu maków. Kiedy ojciec czekał na mnie w samochodzie,
ukląkł przede mną i wziął mnie za ręce. Pamiętam, jak
myślałam o tym, że jest przystojny, i jak jego brwi tworzyły idealny
łuk nad cudownymi, chłodnymi, zielonymi oczami.
158