czas zniw_1 issuu pelna

– Widzę, że przyprowadziłeś naszą małą cudotwórczynię – powiedziała
Nashira, patrząc na mnie. – Dobry wieczór, XX-40.
Zmierzyła mnie wzrokiem z góry na dół, a ja odniosłam wrażenie,
że usiłowała przeczytać moją aurę. Rzuciłam kilka przezornych
barier. Naczelnik ani drgnął. Nie widziałam jego twarzy.
Za nimi stał cały szereg Refaitów, wszyscy w płaszczach i kapturach.
Ich aury zdawały się wypełniać kaplicę, popychając moją.
Byłam tam jedynym człowiekiem.
– Przypuszczam, że wiesz, dlaczego się tu znalazłaś – powiedziała
Nashira.
Nie odezwałam się ani słowem. Wiedziałam, że będę miała problemy
z powodu przemycania jedzenia dla Seba, ale równie dobrze
mogłam mieć problemy z powodu mnóstwa innych rzeczy: zabandażowania
rany Naczelnika, wypytywania, bycia człowiekiem. Najprawdopodobniej
Carl doniósł o moim zainteresowaniu jego wizją.
A może oni po prostu wiedzieli, kim jestem.
– Znaleźliśmy ją przy Domu Ślepców – oświadczył jeden ze
strażników. Sam kształt jego oczu nadawał mu niepokojący wygląd,
podobne wrażenie zrobiła na mnie Pleione. – Węszyła po ciemku,
jak szczur.
– Dziękuję ci, Alsafi. – Nashira popatrzyła na mnie z góry, ale
nie pozwoliła mi wstać. – Rozumiem, że przemycałaś jedzenie dla
jednego ze ślepców, 40. Dlaczego to zrobiłaś?
– Głodzicie go i bijecie jak zwierzę. On potrzebuje lekarza, powinien
iść do szpitala.
Mój głos odbił się echem w ciemnej kaplicy. Refaici w kapturach
milczeli.
– Przykro mi, że tak to odbierasz – powiedziała Nashira – ale
w oczach Refaitów, oczach, które teraz przewodniczą waszemu
krajowi, ludzie i zwierzęta istnieją na tym samym poziomie. Nie
zapewniamy opieki medycznej zwierzętom.
Czułam, że wypełnia mnie gniew, ale ugryzłam się w język. Nie
chciałam, żeby zabili Seba.
120